Brahim AVDYLI:GJURMËT E GJAKUT

DIOPTRIA SHQIPE NË PESË DRAMA
Shkruan: Brahim AVDYLI:
(Pjesa e ndarë I) (Shkrimi i gjashtë që e lexova nga Agron Iliriani)
1.-Parafjala
Njerëzit si unë, i quajnë KRIJUES. E krijoj diçka të veçantë, në këtë burg të mesdheshëm, nga diçka e cila nuk duket, duke e zëvendësuar me një gjë tjetër, të cilat shihen, ndëgjohen e kuptohen. Është aftësi e veçantë dhe e ndjeshme, njerëzore dhe moderne, të cilat i quajnë ART, apo ART I SHTATË, që është në të vërtetë shkrimi, piktura, grafika, apo teatri, filmi e muzika, etj.
Po ua them edhe njëherë se jam krijues, e këta që më rrahin e janë të kyqur në një sistem kundër meje; kundër artit tim; ata janë kundërshtarët e mi, të shumtë e të mëdhenj, prej forcës së tyre, e jo nga mendja e lindur.
Krijuesit vrapojnë përpara epokave apo me epokat. Mendojnë për të gjitha kohët: për të kaluarën, në të cilën nuk i punon mendja si duhet njeriut apo nuk i shkon mendja njeriut; për të djeshmen, të cilën shumë vetë nga njerëzit e kanë harruar me të sotmen e preokupuar dhunshëm, apo të udhëhequr verbër nga e sotmja, etj.; për të sotmen, që duhet ta kalojnë siç është më së miri, pa e dëmtuar të ardhmen, por disa janë të trulluar nga e sotmja e manipuluar, e nuk e dinë çka bëjnë. Absolutisht nuk mendojnë çfarë detyre kanë marrë prej Zotit, para se të linden, e sillen si të drogiruar apo të verbër.
Të ardhmen, të gjithë njerëzit e ëndërrojnë, por nuk e dinë si do të jetë ajo.
Secili njeri apo si pjesë e një sistemi përpiqet ta inkorporojë siç do ai, apo siç pajtohen njerëzit në një sistem. Disa nga ata, duke i ditur gabimet e bëra në të kaluarën, më të mëdha e të pafalshme, edhe të së djeshmes e të sotmes, bëjnë çmos që mos të përsëritet ajo epokë apo një kohë e dëmshme.
Njerëzit nuk kanë kohë të preokupohen me të kaluarën, madje aspak me të kaluarën e mesme dhe të largët, sepse janë të preokupuar me të sotmen, madje verbërisht me të sotmen, e cila kalon përtej kufirit që e ndanë të ardhmen dhe reflektohet në të ardhmen e afërt, të mesme dhe të largëta. Njerëzit priren nga vizionet e tyre dhe ashtu përpiqen që ta bëjnë të ardhmen.
Pa e njohur mirë të kaluarën, të djeshmen e të sotmen, madje sa më mirë që të jetë e mundshme, të mbushur plot energji, mendoj se nuk mund të bësh asgjë. Kjo energji e cila shpeshherë shkon kot e shpenzohet gabimisht, nuk kanë mundësi më të mira “t`ia qëllojnë të ardhmes”. Përpiqen që ta ndërtojnë sa më mirë për vete, për të afërmit, farefisit e sistemit. Ata që janë të vetëdijshëm e mendojnë me vizione për të ardhmen, për brezat e ardhshëm, mbeten jashtë sistemit të realizimit apo nuk kanë gjasa të realizimit të së ardhmes.
Këtu e kanë vendin për fjalët e tyre krijuesit e vërtetë së të ardhmes, që janë brezat e të së nesërmes, të shkruara apo të pashkruara. Ata, në të gjitha anët janë të ndjekur nga miq e armiq, madje të mëdhenj e të vegjël.
Sytë e imagjinatës i dëgjojmë aty apo atje ku dy sytë e ballit nuk punojnë.
Mendja e tyre fluturon në të gjitha kohërat, edhe në të gjitha galaktikat e në Universum, të cilin e identifikojnë me Zotin e Madh, krijuesin e vërtetë të të gjitha gjërave të natyrës. Nisemi prej tokës ku jetojmë e deri te yjet më të largët, të cilët na i kapë syri, me shenjat e rrugët e yjeve, të cilët na i zmadhon teleskopi, apo planetet tjera, rrugën e qumështit, grupet e yjeve më të afërta e të largëta, etj. Bota e gjithësisë është prej dritave të mëdha e të vogla, të cilat përpihen prej gropave më të thella të hijeve, nga njëra në tjetrën…
2.-GJITHMONË NA PARAPRIJNË YJET, NË TOKË E NË UJ
Të vjetrit e thonë një anekdotë të urtë, brez pas brezi: “Secili njeri që futet në dhomë e ka yllin e vet, në ballë. Duhet që ta dijsh se cilin yli e ka në ballë dhe ku e ka vendin që të ulet. Kur nuk do t`ia dijë askush vendin e vet, e hjekin nga balli dhe e fusin nën gju. Kush është i aftë, do t`ia gjëjë një vend të përshtashëm.”
Kjo gjë është mëse e vërtetë: vendin tonë në mes të burrave na bëjnë yjet.
Nëse i mbyllim të dy sytë e kësaj bote, pa e marrë parasyshë a është dritë apo errësirë, lëshohemi e bindemi me besim të botës tjetër, jashta qenies sonë biologjike. Mbrenda shpirtit tonë me të cilën kemi ardhur në këtë jetë, e këto janë mendja, zemra e shpirti, neve na hapet një dritë, e cila shkon duke u rritur deri në qartësi, duke i marrë përmasat e asaj të cilën dëshirojmë që ta shohim. Disa thonë, është fuqia e mbrendshme dhe syri i tretë.
Ndoshta të gjithë nuk e provojnë syrin e tretë dhe pak kujt i flenë në mendje kjo çështje. Le të mos e provojnë! E thashë vetë kështu. Qeniet njerëzore për mua janë energji, materie të energjive, të bëra kryesisht nga të katër materiet, të cilat i shohim: tokës, ujit, ajrit e zjarrit. E pesta mbetet një enigmë: shpirti. Nuk futet as nga njeriu apo qenia njerëzore më e ditur, p.sh. në asnjë spital të mirë të njerëzve dhe në asnjë tempull të Zotit. Të gjithë janë njerëz dhe shpirti i takon Universit, Zotit më të madh për ne, jo medicinës e as fesë.
Pra, të pestën nuk e pranon askund shkenca. Disa rrethe thonë diçka tjetër. Ajo nuk është materiale. E materiale është edhe energjia, e cila ndërlidhet në mija forma. Vetëdija e jonë nuk e kapë. Ato që nuk na i kapë mendja, si të qena dhe identifikuese, identifikohet me dhuntitë e Zotit të Madh, sepse ai na e fali frymën kur filluam që ta ndjejmë veten të gjallë, p.sh. në bark të nënës për të lindur. Dashuria është dashuria polivalente e universit tonë.
Nëjse. Nuk jam filozof i vërtetë, por populli më ka thënë se jam i mençur, se di, se unë DI, që do të thotë se më ka vlerësuar me veti të Ditës dhe të Dijes, me dy germa, që shkëlqejnë midis njerëzve, me një veti të madhe të njeriut. Jam njeri dhe jam një prej tyre. Kam lindur sikur të gjithë, prej prindërve të mi, me vullnetin e madh të Universit, i cili identifikohet me Zotin e Madh.
Kur shkel këmba e jonë në tokë, kthehen sytë nga qielli i gjërë dhe i paanë. Ai që është më i pari që e shohim është DI-ELLI. E ndava këtë fjalë për të parë se çka do t`iu them. Përdoret vetëdija, çka fillon të DI njeriu, që është shkëlqimi i Diellit, ylli më i afër i tokës, burimi i nxehtësisë, ai djeg dhe ndriçon. Është pjesë e dritës që agon, kur ka dritë. Ne e DI-më se dita ndryshon nga nata, por ato janë të lidhura me njëra tjetrën. Aty ku është ditë, në anën tjetër të tokës është natë dhe hëna e merr hua dritën nga dielli në anën tjetër, për t`i kryer funksionet e veta në tjetrën anë. Si top është globusi i tokës sonë.
Dielli është perëndia, ai që lind e perëndon i kuq si gjaku, është HYJNIU, të cilën e identifikojme me Zotin e Madh.
Këtu është një pjesë e të vërtetës. Po e marrim vesh në njëren anë dhe po e analizojmë fjalën arabe për Zotin e Madh, e cila shkruhet arabisht “Al`lah”. Për të shpjeguar këtë fjalë, e cila ndahet me apostrof, kuptojmë se kjo fjalë është e krijuar prej dy fjalëve: All+Ilah, Al`lah=Zoti, Perëndia, dhe e ka këtë përmbajtje: all=ngjyrë e kuqe si e gjakut; Ilah=Hyjnia apo Perëndia, pra Zoti i njerëzimit, si Dielli, kur lindë e perëndon.
Shkurt e shqip, a doni edhe ndonjë tjetër shpjegim?!
Gjuha arabe është krijuar prej gjuhës pellazge dhe nuk është aspak më e shenjtë se gjuha shqipe, të cilëve u kanë thënë Yllir dhe e kanë hyjnizuar Yllin-Diell. Ai është perëndia i parë i gjinisë njerëzore dhe prejardhjen e ka pikërisht nga albanët, pjell tokë pune, që i thonë p(j)ell-ar, që e shqiptojnë pellazg, dhe nuk ua pret medja se ajo është në gjuhën shqipe, te Yllirët.
Universi është perëndia sunduse për njeriun e Dielli është perëndia i parë që e shihte njerëzimi. Në çdo vend të botës dhe të Evropës Dielli-Yll, Hyjniu-ZOT, Dielli-Hyjni, kur lind e perëndon, kuq si gjaku, i ka simbolet e veta.
Edhe kur nuk shohim mirë në tokë, rolin prijetar, prap i mbesin qiellit plot me yje, që xixëllojnë, disa më pakë e disa më shumë, sepse qielli nuk ka fund, i mbushur me galaktika, errësirë, gropa fyti të errët që përbirohen në mes vetes e prap dalin yje, rrugë yjesh, hapësira të zeza, pika më të imta të dritës andej e këndej, të cilat përfundojnë kush e di ku, deri në pafudësinë e tyre. Syri i ynë nuk ka mundësi të shohë këto rrugë me miliona vjet drite, e largë prej njëra tjetrës. Njerëzit e ditur dinë që t`i shënojnë në letër, duke i rritur me teleskopa. Prandaj ata quhen se dinë nga dija njerëzore, pra janë pjesë e DI-turisë.
Ti marrim të parët, që janë HYLLIR, sepse janë udhëhequr nga YJET, sepse janë prirë nga YJET nëpër detra, pra janë nga ne: pellazgo-ilirët.
Të mos e harrojmë as Hënën, e cila ndriçon në anën tjetër të botës sonë, me dritën e Diellit. Hëna lind kur dielli perëndon. Ato, së bashku, ndihmohen nga njëra-tjetra. Dielli ndriçon gjatë ditës tek ne, ndërsa gjatë natës e merr hëna dritën nga Dielli në anë tjetër të tokës. Dihet se Dielli gjithmonë ndriçon.
Yjet shihen gjatë natës e dielli, yji më afër tokës, ua merr me shkëlqimin e tij, sa që sytë tanë nuk i shohin deri në mbrëmje apo nëpër natë.
Të mos e harrojmë rolin e Hënës në jeten e bimëve, të gjallesave, të shtazëve, të cilat janë qark i energjisë së kësaj bote, e edhe i gjarpërinjëve të nëntokës…
Nuk po shkruaj më tepër. Jam i lodhur shumë, i cfilitur nga rrahjet. Nuk e do më tepër fuqia e ime. Po shkruaj me gjakun tim. Neve na prijnë yjet përpara, nëse dimë që të ecim gjurmëve të tyre. Çdo gjë e kuptojnë edhe kur nuk shihet. I kemi shënuar për këte me shkallë të rrotullimit, kur mësuam të shkruajmë. Orientoheshim kudo në katër drejtimet e botës: Jug e Veri, Lindje e Perëndim. Në fillim, përmes Yjeve, në tokë dhe në detra, pastaj busollës. Ua dhamë emrat planeteve, qiellit e tokës, mendimeve tona. Jemi më të vjetrit e kësaj bote!…
Për këtë punë të madhe na thanë që në fillim se jeni YLLOR…
3. PSE DHE KUR U DIFERECUAN GJUHËT
Patjetër duhet të kthehemi edhe njëherë në fillim. Le të “thonë” çka të duan me gjuhën e stupcave, goditjeve e intrigave, të mbrapshtit e botës. Para vdekjes sime do ti them edhe këto gjëra. Pra, duhet të kthehemi në fillim.
Për t`u kthyer në fillim, duhet të themi se popullata e madhe iliro-pellazge, që janë albanët (Yllorët, Yllirianët, apo Ilirët), kanë qenë popullata e parë.
Shkencëtarët le të thonë çka të duan. Nuk i ndalë kush! Le të shkruajnë e botojnë çka të duan. Le të thonë sa të duan se “grekët e filluan botën”. Por, a do t`i rezistojnë kohës, sepse koha i demanton. E vërteta dhe e drejta janë ato që rezistojnë nëpër kohë, sado që do t`u thehet gopi atyre që përpiqen për ato.
Le të thonë çka të duan të tjerët me fuqi, me dhunë, me intriga, me kërbaç, me mbytjen tonë të padurueshme, por ne do ta themi të vërtetën.
Me një fjalë: kanë qenë ALBANËT, ata të cilët e kanë shkruar Alfa+Beta, siç i thonë sot. Po nisemi nga shkrimet e para indo-evropiane apo indo-gjermane, ku nisen prej gjuhës së parë, gjuhës mëmë, e të tjerat lidhen me këtë gjuhë, se gjuhë tjetër indo-evropiane nuk ka pasur, pos gjuhës shqipe.
I themi GJUHA SHQIPE, sepse shpendi SHQIPJA ka qenë lajmëtari i ZOTIT dhe kemi qenë të lidhur me këtë shpend, sot e deri në fillim.
Gjuha e fillimit dhe gjuha e parë e njerëzimit është gjuha shqipe, atëherë e shkruar me shkurtesa, në pllaka me shkrim “kuneiform” (shkruaj me formën e kunjave), pra sumere (Shumë Erë), në Babiloni. Me një shkurtesë është thënë: KI. E. NGIR, që do të thotë: tokë e ngrirë, e nginjur, e ngopur, e begatë, pra e pasur, siç ishte Babilonia. Provat e saja ndodhen 3-4 miliardë kopje të “Biblës”, në shumë gjuhë të botës.
“Bibla” është përkthyer mbi 2000 e sa gjuhë të botës dhe e mbanë provën sumere të “zanafillës/genesis”, “Eposi i krijimit”, paragrafi 6:4, prova e parë, në gjuhën SHQIPE. Pa marrë parasysh se çka shkruhet në “Bibël”, na e dëshmon se gjuha e parë e shkruar në botë ka qenë gjuha shqipe. Është “kthimi në fillim”, pra “Malakthim”, e përsëritur në “Bibël”, pjesa e parë e 39 librave të “Dhiatës së Vjetër”. A duhet argument më i madh? Jo, pra…
Derisa po përpiqej njerëzimi të ndërtonin kullën e Babelit, për të arritur Zotin, për ta parë edhe njëherë, e flitshin një gjuhë, gjuhën e parë të botës, gjuhën mëmë-shqipen. Zoti e parandaloi këtë punë dhe lindën gjuhët e botës, që të mos kuptoheshin me njëri-tjetrin, apo nga njëra-tjetra.
Popullata pellazgo-ilire ka qenë KRIJUES, jo kopjues, tip i veçantë njeriu, me moral e me BESË. Vetëm në gjuhën shqipe ka kuptim kjo fjalë. Në asnjë gjuhë të botës nuk mund të përkthehet. Ne duhet të kuptojmë zotin BESA, për të cilën është gjetur statuja e parë në Egjipt dhe ruhet në Kodrën Albani, pranë Romës, në Gadishullin Italik, e Kodra Albani është poashtu shqiptare.
Albanët kanë shkuar për të jetuar në Lindje e Perëndim dhe kanë ardhur prej andej. Sot në Çipro ruhet varreza në formë të vezës. Është popull paqësor e tolerant, mjaft punëtorë, prodhues dhe mikpritës. Kudo kanë qenë të ndarë në 26 fise: 13 janë Gegë e 13 Toskë, e bëjnë 26 fise. Albanët e Kaukazit ishin të ndarë në 26 fise (popullata), të cilat e flitshin dialektin e tyre.
Shkencëtarët nuk bashkohen absolutisht me ne. Por, le të mos bashkohen. E vërteta është një gjuhë e pasaçme plot me fakte.
Njëherë për njëherë, këtu mbaron puna. Krijuesi i botës ka qenë krijuesi i parë. Dhe një krijues jam edhe unë. A e dini çka do të thotë kjo fjalë e veçantë? Sigurisht. Ajo, në vetvete është e thjeshtë, por ka fshehtësi. Fshehtësia e parë është krijimi i botës sonë. Njeriu i tokës është qenie e vogël në krahasim me qiellin dhe nuk mund të fluturojë, sado që ka dëshirë që të fluturojë. Njëra prej tjetrës ka fshehtësi dhe fshehtësia është shumë e vjetër. Por disa fshehtësi do t`ua jap edhe unë kësaj radhe.
Në të vërtetë, në librin e shenjtë të Biblës nga Dhjata e Vjetër thuhet se tërë toka ka pasur një gjuhë, me fjalë të njëjta. Ashtu na e pohon edhe Kurani, libri i shenjtë i islamizmit, se kjo gjuhë ka qenë gjuhë mbarënjerëzore. Kjo ishte e gjuha hyjnore e profetëve, të cilën mjaft shkencëtarë e kanë titulluar “gjuha nënë”, dhe kjo ishte gjuha e pellazgëve, ilirishtja, shqipja e moçme.
Gjuha shqipe ka patur dhe ka një logjikë tjetër nga të gjitha gjuhët indo-evropiane. Logjika e saj është e thjeshtë. Shqiptari flet sikurse flitshin të parët e tij, nga gjërat që sheh, prej tokës e deri te qielli, prej gjërave të thjeshta e fjalë njërrokëshe, deri te fjalia apo periudha e fjalive. Atyre u thonin të tjerët se janë “barbarë”, meqë përpiqeshin që të shkojnë në klasat sklavopronare e me ato gjuhë artificiale; të cilët përpiqeshin t`i bejnë më të paditur, më të pacivilizuar, sepse ata jetonin në tokë, shtriheshin e uleshin për dhé, flisnin drejtpërdrejtë.
Më të pasurit u bënë sklavopronar; i shitshin njerëzit e tjerë si sklav; kishin kohë të mendoheshin para se të flitshin. Kur flitshin, më së pari i lëshonin “vagonat” një nga një të shkojnë përpara; i dinin sa do të jenë, e në fund të tyre ishte vendosur edhe “lokomotiva”. Kjo ishte logjikë e re e të folurit.
Civilizimi është i tokës, jo i qiellit. Njerëzit janë të tokës. Të tjerët le të flasin çka të donë. Nuk është e vërtetë se kemi ardhur nga Babilonia. Kemi shkuar në Babiloni dhe Indi, e anasjelltas, prej Gadishullit Ilirik. Ndahet rraca evropiane e raca aziatike. Në të vërtetë, raca evropiane është raca ariane. Kuptoni ari-ane, ana e atyrë që janë si ari, ngjyrë ari. Thjeshtë: trup e shqip!…
Kultura njerëzore ka shkuar, ka rrjedhur, është ngritur më lartë, këndellur nga egërsira, e cila është te mbarë njerëzimi, ku më pak e ku më shumë, këtu-brenda nesh, pra shtazarakja. Ata që lidhen me tokën, ka toka me tepër ndikim te ata. Ata që lidhen me qiellin, janë më të lehtë e më të mirë.
Mbrenda tokës, në thellësi, rri Kryedemoni, kundërshtari i Zotit të Madh, Krijuesit të botës, ndërsa qielli është me dritë, Diell dhe selia e gjërë e Zotrave.
Shkaqet e lindjes së shkrimit janë shkaqet e ngritjes së njeriut. Kjo ka të bëjë me shkaqet e vetëdijësimit të njeriut, me ngritjen e tij drejtë dijes, që ne i themi se “DI”, dhe ai që DI është i thjeshtë, nuk ka të holla. Këtu jepen edhe shkaqet e lindjes së shkrimit, sepse sklavopronari ishte më i pasur e ndikoi te shkrimi, pra kishte më tepër të holla e jo karakter, burrëri e besë. Ai që e shet njeriun, zbehet nga karakteri, nuk ka aspak karakter e besë. E tradhëton për të holla njeriun dhe është tradhëtar. Ai që tradhëton kombin është tradhëtar i trefishtë.
Më tepër nuk do të shkruaj për lindjen e shkrimit. Njeriu që DI e ka lindur shkrimin. Nuk kishte rrugë kah të shkojë, pos të ndalet te ai që kishte të holla me shumë se ai e që ishte me reputacion. Babai im, ndjesë pastë, thoshte me ironi për të hollat, se mos ta dinte se në cilën fabrikë të letrës ishin prerë, do thoshte se vet Zoti qenë. E dinte se është letër, por pa te nuk bëhej punë. Asgjë nuk lejohej të qarkullojë pa të holla. Ishte bërë paraja një institucion i tërë dhe të gjithë sa ishin në superstrukturë fitonin prej saj. Nuk kishte “marr e sjellë” prej kur se ishte bërë paraja. Edhe shteti ishte në krye të këtij institucioni.
Dija shkon e zhvillohet shkallë shkallë, mbrasht e marë, drejtë e shtrembët, deri në përdorimin e dhunës, pa shkak, si këtu, në mestokë. Ata që nuk janë në dakord me qëllimet e shtetit të caktuar, asgjësohen apo tjetërsohen në një tjetër popullsi, e shtetësia tjetër vie në shprehje kur detyrohet që të mërgojë apo kur mundet të emigrojë, p.sh. në një shtet tjetër.
Jeta lëviz më shpejtë në hapësirë se sa mbi tokë. Në hapësire, në qiell, Zotat nuk deshën që njerëzimi të dije aq shumë, sepse atëherë do të kapej me ta.
Në radhë të parë, për ta penguar këtë grindje me Zotat, Zoti i Madh na ndjeki kudo me fshehtësi; e diferencoi dijen tonë dhe e shpërndau ate nëpër gjuhët e botës, që po largoheshin nga njëra tjera me përpunim të fjalëve me parashtesa, shtesa e prapashtesa, duke marrë prej gjuhës mëmë ato që u përshtateshin me tëpër. Njerëzit që po largoheshin nga gjuha mëmë, gjuha shqipe, bëhëshim që të mos e kuptonin njëri tjetrin. U nevojiteshin edhe përkthyes në mes tyre. Pra, diferencimi ka ardhur përmes gjuhëve. Ne e kemi ruajtur besnikërisht gjuhën e parë, gjuhën mëmë, gjuhën shqipe.
Gjuha shqipe është një thesar i rrallë e plot me shkëlqim, sado të mallkuarit sikur thonë “kjo gjuhë është kopje e gjuhëve tjera”; “ka marrë nga gjuhët e tjera 90%, si psh. nga greqishtja, latinishtja, sllavishtja, turqishtja”, dhe tani na del edhe “serbishtja”, për çka nuk ështe e vërtetë, sepse janë gjuhë shumë të vona. Gjuha shqipe është gjuhë e trashëgimisë së kulturës botërore dhe i obligon të gjithë brezat nga gjeneza e deri sot të trashëgojnë brez pas brezi këtë gjuhë e ta ruajnë si të paprekur. Ta zhvillojnë më tutje, sado që armiqtë të shumtë shpifin pa fund, edhe në qoftë se janë shqipfolës, kopila të tyre, mbrenda kombit tonë.
E mbajmë kudo të pandalur e në asnjë kohë PLISIN e BARDHË, QELESHEN, nga leshi i dhenëve, gjysmën e vezës, djalë mbas djali, si shenjë të KRIJUESIT.
Për këto arësye jemi detyruar të vetizolohemi, madje kohë të gjatë, në malet e fushat tona, si bij të p(j)ell-arëve, pra pellazgëve e shqiptarëve…
Shkruan: Brahim AVDYLI:
A MUND TA GJËJMË THELBIN E JETËS
THIKAT E MLLEFIT
1.
Përherë godasin pas kurrizit…
Dhembjet e mia
e përkushtimin e dashurinë
prore i keqtrajtojnë,
i shpifin gjatë mendimet që nuk thuhen
skutave të errëta të prapësirës…
2.
Djalëzia është e panjohur
nëpër të gjitha hapësirat e këngës,
ku e di unë i mjeri ç`faj kam bërë
e etja e madhe e dashurisë
plagosur rrjedhë…
3.
Laj gjak pabesie kurdoherë
rrugëve të botës
askujt nuk i kam borgj
ndër frymimet e mia për të nesërmen
për ta ruajtur
pastërtinë boreane
të maleve!…
4.
Thikat e mllefit nuk i shoh
derisa vrapoj me laps e me letër
dhimbshëm më rredhjë
gjaku nëpër fjalë,
e sa e gjatë paska qenë
jeta e përkohshme,
bota e gjallë
me Zemër le të matë
pikllimet prej kënge!…
VARGU I PAKËPUTUR
1.
Nuk e di kush më la
në këtë gjendje-
shpresë a ka vetmia,
shpirtin ma bllokuan
në këtë trup të shkallmuar
t`a dërmoj jetën e vrarë
deri në fund
kjo nuk bënë,
e dënimit tërësisht i ngjaj…
2
As grua as vajzë
nuk gjenden pranë meje
gjysmën e dëshprimit
të ma vjedhin
e të mund të m`a ndezë
një qiri
në këtë gjamë të shpirtit…
3.
Papritur erdhi
komisionari i vdekjes
të shqyrtojë
se a mund të dal
edhe përtej kësaj tragjedie
apo të shoh pak dritë
në fund të jetës,
por, kështu më la
në vrushkullin e lotëve
pa frymë
gërmuq
e në traumë të përplasjes!…
4.
Nuk e di sa e kisha
gjasën e shpëtimit
erdhi mbi mua
mjeku i shpirtit,
më tha
brenda të mundshmes
t`a bëj jetën
vargje me lotë…
5.
Kështu,
kënga do të jehojë
edhe jashtë meje-
dita do të kthehet
në filimin e vargut.
6.
Tani, kush do t`a gjëjë
frymimin e ndaluar,
komisionari i vdekjes
iku ndër fjalë
e më la
në shoqërimin e vetmisë,
kur lotët pikojnë
vargë e varg
si të pakëputur…
FRYMËMARRJET E NDALUARA
1.
Jetoj kot
jashtë të gjitha gjërave të nevojshme-
fëmijët paskan dalur prej dorës së babait
jetojnë e përplasen të shkëputur,
me lot nëpër faqe i mati lëvizjet e tyre
me të hollat që nuk janë më shumë se fymëmarrja ime
një veturë të dhënë si dënim nga të njohurit
mezi ecën nëpër rrugë
sikur të sillet rreth botës, e mjera!…
Nëpër Itali zvarriten
e në Venedik ndalem për pak
në karrikën që para dy vjetësh e kisha shkruar poezinë
e dikush ma theu pa e ditur çelësin e veturës
i merr edhe të hollat e mbyllura në sirtar
megjithëse i kishte kontrolluar të gjitha çantat e ngarkuara,
dhe mi prishi dy minuta kohë të mendimeve të rastësishme
për të ikur përtej dhembjes së pafjalë…
2.
A e dini,
Italia është e ngarkuar përtej vjedhjes legale
derisa Gadishullit Apenin i bie i vetmuar-
jam i varfër në të holla e në ndijime shumë i pasur,
duhet të ruhesh
nga djalli me ngjyrë të pështjelluar
se pështjellohet jashtë dritës,
as kokën nuk e ke në vend gjatë tërë kohës
serpentet apo jevgjitët nuk kanë emër që të kuptohet
a janë gjarpër të ftohtë apo hijena të liga të gjakut
mbeten vjedhësa të pamëshirshëm,
Zoti i Madh paçtë mëshirë për nevojtarët
për ata që nisen në Besë të tij
dhe i ruajtë nga koha e vjedhur!
MILIONA STËRKALA TË PIKËLLIMIT1
-Me rastin e mbytjes së dhembshme
të Almir Aliut, nga dora kriminelle serbe…
Rrathët e vdekjes kanë plasur papritmas
është ngrirë nën dhé buzëqeshja trëndafillore,
nga fundi i nëntokave shpirtërore klith prore Almiri
dhembja e flaktë për Ardheun e kallë galaktikën
e na i shpërdanë në miliona stërkala të pikëllimit,
vdekja papriturazi e rrëmbeu në kulmin e gazit fëmijëror
në piramidën e kufomave shekullore të gjenocideve…
Edhe po ta mbulonte deti i shqetësuar tokën anë e përtej
nuk do të na shuante kurrë nga zemra mllefin e sertë,
janë të mbuluar armiqtë tanë me një plaf të shkyer
e krijesën tonë e lanë t`a hanë gjallesa të tmerrshme të dheut
atje ku i hodhën mija të mbytur ndër urrejtje
madje edhe foshnjat që sapo kanë ardhur në këtë botë,
sikur duan me çdo kusht të pamundësojnë rriten tonë…
MERYAMUN i themi Aleksadrit të Madh e nuk është sllav
shqip ka folur e shqip qanë e qesh me rritjen ILIRE
Almir Alia mezi pret të trondisë dheun e etërve të parë
deri te Kokina nëpër bjeshkët e larta të Kumanovës
ku Dielli, Qielli, Retë, lëvizja e Yjeve mateshin ilirisht…
Athua paska tretur o Zot i Madh buzëqeshja jetësore
a mos ka ikur shpirti i tij midis bjeshkëve të dhembjes
nuk e kam tepruar aspak të mbërrij bojliat e viteve
me fuqinë e vogël e kam ruajtur paqen e shenjtë amshore!…
Vonë kanë ardhur këtu sllavët me djallëzinë e Iblisit
serbët, serpentët, sorbët, shkja, e së bashku me ta bullgarët
le ta dinë se edhe gurët do t`u përgjigjen ilirisht e shqip
mos të vazhdojnë të gërmojnë jetën nën këmbët tona
Almirat këlthisin tmerrshëm në kokat e mbushura
mjaft më na i keni krasitur krahët e njomë të viteve,
buzëqeshja trëndafillore e Almirit është ngrirë në pezm
derisa të zhduket Iblisi2 me hijen e tij të zezë!…
Iliri-Zvicër
03.07.2016
DHEMBJA E PA FUND
Si është e mundur
të kemi pak kohë
të fërkojmë dhembjet tona
e të përplasemi në fillim
me atë gur të tradhëtisë
që na pret
dy fjalë shqipe t`ia themi
njëri-tjetrit,
të ngritemi sërish
nga ajo peshë e madhe
e kohës sonë-gur
e ngadalë t`a rrotullojmë
me rëndësinë e mileniumeve.
Duhet të mos jepemi
jo kurrë
derisa te dalim mbi kodër!…
Sizif, i ziu Sizif,
sa do të vuajmë
me këtë gur?!…
Dhembja, a ka fund?!
PËRPLASJET NGA ARESI3
Në këtë kohë i kemi
tri përplasje me Aresin,
njëzetë e nënta është e fundit me të keqen
nëpër hajdutlëqet e pisave të Iblisit
edhe gjatë natës përpiqen të ma vjedhin qetësinë !…
Tani i bie prapa Zarës
ku shkolla e parë shqipe i vazhdon rrjedhat e fjalës,
e në anën tjetër është Putini
me kundërshtitë e prapta.
Duhet t`a lë prapa fatin e të jem në Kosovë
krahas kërcënimeve të vdekjes,
derisa e shkuaj poezinë
futen për derë të qenies plotë fëmijë
e i ndërrojmë disa fjalë të shqiponjës…
Kisha frigë
se ata i ruhen ariut të bardhë të Rusisë,
e pashë se dinin si fluturonin shqipet
deri te Krijuesi i Botës,
Dielli e kishte marrë tërë ditën
në krahët e tij jetëdhënëse,
prandaj, sa të duan le të pëlcasin vetëtimat
nëpër malet dinarike,
Putini le të përpiqet të mi vjedhë popujt për luftë
ai shpirtin e gjenisë nuk mund të ma vjedhë-
poezitë i kam të gatuara në qenien time,
jam ai që përplaset me Aresin
mbi ne ndodhet mileniumi i paqes me Diell
lum ai që ecë nëpër shkëlqimin e viteve!…
Autobahn, mbi Zadar të Kroacisë,
29.07.2016
OSHËTIMA E KËNGËS
Është zë i trishtueshëm
mjaft melankolik-
me vetminë e erërave
e stuhitë e dhembjes
në atë degë të pritjes…
Sa e gjërë hapësira
anë e përtej këngës
me atë tel të këputur
derisa nuk i shoh
me bebëzat e fjalëve
përtej mjegullave…
Kënga është bërë
zgjua bletësh
në të cilën
oshëtinë dhembja
nëpër tingujt e përhershëm…
MOTIVET QË NUK KAPEN
A janë mjegulla nëpër sy
a janë frymëmarrja e kohës sonë
a janë zonjat e blerta që dalldisen
apo hiçgjë që vetvritet…
A janë hije të befta këto motive
që të ndjekin pa i ndjerë pas kurrizit,
mendjen e ke të ikur në lartësi
derisa befas të prekin mbi supe…
Po të kthehesh realisht
si të ktheheshe t`a përqafosh
të Bukurën e cila moti të ka munguar
zhduken për një çast e aty nuk janë,
në stepje të mbetet kënga apo vaj!…
Çudi, si janë këto motive,
shkrihen e tretin në lumin e rritur të viteve
nëpër furtunat e jetës,
ndoshta të vjen keq e të dhimbsen
motivet e përmbytura
të duket se i ngrisin kokat e qajnë
derisa i përfshijnë valët!…
SHKATËRRIMI I QENIES
1.
A është mëkat të luhet
me ndjenjat e virgjëra
të qenies foshnjarake
nga uni të qenmes-
sigurisht se nuk e dini
prejardhjen e interesimeve tuaja,
as dhembja e paduruar
nëpër kthetrat e elektonikave
deri në vjedhjen e tmershme
të ëndërrave…
2.
Çdo gjë duket
se ka rrjedhur praptazi nëpër kohë
se nuk është diçka në rregull,
aspak nuk e mendojmë
prej cilës ndjenjë të thekshme
është prekur zemra,
Çuditërisht
sikur qenka kthyer jeta
në fabrikate,
e njerëzit e botës
janë të zbrazur nga mendimet
derisa e blejnë
edhe vdekjen më të holla…
3.
Duket se është çnjerëzuar
bota
deri në fund të fjalës
e askush nuk e merr vesh
të vërtetën e vigjër
derisa flasin
me normën e ditëve të bjerruna,
njeriun na duket se është bërë
anmiku i vetvetes
derisa errësira e mileniumeve
gadualisht e mbulon
hapësirën tonë…
4.
Tani, sikur asgjë
nuk mund të mësohet nga historia,
e largët dhe e pakuptimtë është edhe ajo
e marrtë djalli,
kush dëshiron t`a mësoj dje e pardje
sepse kështu na e përkthejnë
përkthyesit e vrasjeve elektonike
më mirë është të mos quhemi
me atë emër të vonë
derisa djalli është bërë pjesë e atomit
e kaluara po shkatërrohet,
prandaj le të eksplodojmë
në miliona thërmija të imta të qenies
të japim shpirt pas secilit mendim
se jemi me kohën…
5.
Rekapitullimi i vdekjes
apo lojët e papritura me kohën
të bëjnë të harrosh
fillimin,
paskam rrjedhur në vite
jashtë vetëdijes
nëpër shkatërrimin e qenies!…
1 Kjo elegji u lexua në Konkursin e Takimeve Tradicionale „Nëntori poetik 2016“, të LKSHM-së, me 12 nëntor 2016 në Kulturzentrum, Mynih dhe fitoi Shprëblimin e Jurisë.
2 Për ata që nuk i dinë, po ua shpjegoj se emri fëmijëror i Aleksandrit të Madh ilir ka qenë MERYAMUN, që do të thotë: MIRË JAM UNË. Ndërsa obervatori i pestë (5) ilir i astrologisë ka qenë në bjeshkët e Kumanovës, maja KOKINA. Sa i përket emrit IBLIS, e them se emri i vërtetë i Kryedjallit/Kryedemonit, që është kundërshtar i Zotit të Madh, është IBLIS. Ai është dënuar nga Zoti i Madh përjetësisht në thellësinë e ferrit, pra në Luciferr. Prej andej, bënë prova të dalë si hije mbi tokë nëpër veprimet e liga të popujve të ndryshëm…
3 Kjo poezi është lexuar e ndëgjuar me respekt në Konkursin e hapur të LKSHM-së, me 11 mars 2017, ku dy anëtar të Jurisë e hoqën „Shpërblimin e Jurisë“ dhe nuk ia ndanë asnjë shpërblimi kësaj poezie, për shkakun se „e atakonte Putinin“, gjë që nuk është e vërtetë, sepse poezia dhe letërsia është shprehje unit të shkrimtarit; e luftës së ftoftë të superfuqive apo përpjekjeve të ish superfuqisë dhe i mbijetesës apo lirisë së njeriut. A kanë patur „të drejtë“ 2 anëtar të Jurisë, madje njëri të deklaronte gjoja në konfidencë, se „e kishte rënduar poezinë, pasi e atakonte Putinin“, le të gjykojë opinioni i gjërë lexues. Ne, po i japin edhe këtë shënim…
[the_ad id=”4118″]
Shkruan: Brahim Avdyli
Kur ulem që të pushoj, i lëshoj zogjtë e kujtimeve të mia nëpër viset e maleve dhe papritmas vjen hija e buzëqeshur nëpër hapësirë e Yvonit, si fëmijë, e më hedh krahun e saj, ndërsa stepem nga kujtimi e dhembja për te. Ajo më pyet ëmbël dhe lozonjare:
“Hëë!… A qenke lodhur!?… A dëshiron diçka që të pishë? Të të sjell pak qumësht të lopëve, sepse të liron nga thartësira, që të është mbledhur si një grusht në lukth!… Natyra është e mirë dhe qumshti të liron prej kësaj dhembje…”. Mu më mbetën sytë të ngrirë në portretin e saj ajror.
E kujtoj gjithmonë vajzën e vogël të Familjes Pifferinni, nga Gerra-Piano, te Ristorante Del Ponte, ku punova tërë kohën e sezonës së vitit 1980, sepse e kisha bërë atë vit garacionin e parë, pasi kisha zbritur këmbë nga Valle Verzasca, malet që lidhin alpet zviceriane prej Interlaken, sepse unë mendoja se do të dilja në Zvicrën gjermane, por arrita që të dal në Gerra Piane, Ticino.
Për këtë do të flas më vonë, sepse tani nuk më lë kujtimi. Kujtimi është një erë e lehtë që të bart aty ku do ai dhe ka raste kur ngërthehesh me ankthe e pengje, pse nuk ke patur kohë deri më tani t`i sellësh me shkrim. Shkrimi të gojon nëpër malet e dendura të shkrimeve në një dhomë pa ajr, e ti do të dalësh vetë në natyre, që të vështrosh e pushosh i qetë…
Ndër të parët, më mori në punë Pifferinni Augusto, në restorantin e tij breg rrugës, në Via Catonale, si “ragazzo dela cucina et del buffe”, në bazë të frengjishtes, të cilën e flitja, por vetëm për tre muaj e përdora italishten, sepse askush nuk fliste ndryshe me mua. Miku im, Giorgo Masabò, që banonte me mua, bëhej pilot privat prej pilotit ushtarak, në aeroportin privat në rrethinën e Teneros, dhe kur ia lexova padashas një artikull në “Corierre dela Sera” pothuaj se pa gabime, tha se e dija mirë italishten, por nuk dëshiroja vetë që t`a flisja…
Kështu, mbeta mik i shtëpisë, përveç atij, dhe e ruaja shtëpinë bashkë me qenin e Pifferinnit. Doris, Danny, por edhe Magma, e martuar, që vinte shpeshherë me fëmije, sepse më donin si vëllain, e ndonjëherë më nxirrin telashe me tekat e tyre, i kujtoj përherë, duke mbjellur pemë në shtëpinë tyre si në shtëpinë time, sepse Augusto e priti frytin e parë që t`a provoja unë, por nuk kishte telefon të më thirrë, e as nuk e dinte se ku ndodhem. Papritur shkova me kohë, sikur më dërgoi një forcë magjike, dhe e gjeta atë mollë, në sirtar. E kërkova mollën e parë, për t`a provuar…
Ky ishte gëzim për të gjithë familjen e tij. Por, dua vetëm dy fjalë me lot për motrën time, e cila shkoi në jetën e përjetshme, sepse nuk i gëlltiti dhembjet që na i shkaktoi deri atëherë babai i saj, padashas, mua, Yvonit e të tjerëve. Ai ishte zhdukur për 3 muaj nga shtëpia e tyre për të humbur gjurmë, të cilin ne e kërkuam edhe në Ameriken Latine. Ditën që i vdiç vajza, më e vogla, siç tha vetë se do të vdes, 12 vjeçarja më e dashura e të gjithëve, dhe më e shtrenjta ime motër, sepse fliste si burrë e vetëm fjalë të zgjedhura, ai befas ishte lajmëruar. Po binte shi i rrebtë. Pesë veta ishin në veturën e vogël: bonjakja, të cilës, tani, nuk ia di emrin dhe e ëma, në të dy vendet përpara; ndërsa pas tyre ishin Dany e Doris, e në mes tyre ishte Yvoni, e cila ishte grindur pak me to, me pak fjalë, vetëm sa për t`ua dëshmuar se ajo do të kalonte për në jetën e përjetshme, kur papritmas qëllon ndeshja. Vetura ishte qarë më dysh, ndërsa vetëm ajo kishte vdekur, që ishte në mes! Ishte tragjedi, në mes të një kohe tepër të trishtë. Qanin të gjithë; qaja edhe unë! I qanim edhe mbi kufomë; deri te varri në kishë qanim. Mijëra vetë ishin tronditur. Askush nuk e dinte sa vdekje madhore, sa vdekje mbi vdekje, sa vdekje e hijshme, pa asnjë goditje në kafkë… Qëndronte, ashtu e qetë, dhe një tis buzëqeshje të hidhur e mbante, sikur bota për rreth saj nuk ishte zgjedhur mirë, e mashtruar tepër pas luksit, duke e harruar kohën e lashtë. Mua, më dukej se e kisha marrë me vete, prej Morinës, kur kam qenë fëmijë, si orën e dalur prej bunarëve të kullës së stërgjyshit…
Ai nuk kishte tjetër djalë, përpos meje. Sillej si polic, më tepër se sa si kuzhinier. Rastësisht e pa shtyllën time me poezi në gazetën e atëhershme “Bota e Re”, që erdhi me postë në restorant dhe i shfletoi pak nga pak. Nuk e dija përse ishte i tufllanosur në mua; si do të punoja në një restorant e në të njëjten kohë isha “poet i madh”, sipas tij. Për ate, nuk barazoheshin këto. A do të doja të punoj në një restorant apo do të shkruaja poezi.
Poezitë e mbanin poshtë tyre “Ticino, Gera Piano 1980”; titullin “Fletë të shkëputura”; fotografia ime ishte në ballë; por nuk e kuptoja se përse ishin “të pamundshme” ato. Ai ishte një kuzhinier i mirë, por kishte qenë polic i rrebtë dhe para se të ishte bërë polic kishte qenë ushtarë italian. Gjatë kësaj kohe, kishte qenë, sipas tij, në Gjakovë e Morinë. Mi tregoi dy emra të njohur prej Ponoshecit, ku i kisha dajët. I ngjante babait tim, por ishte më i gjatë.
Erdhi puna që një ditë më pëzuri nga puna. Të gjithë ishim në stres, për drekë. Nuk më dha leje as për të ngrënë. Kur u krye dreka, Yvoni shkoj e kërkoj pjatën e vëllait të saj, sepse ishte mbyllur në dhomë pa ngrënë. I tha qetas e me dorë të zgjatur, ku ishin dy prindërt e saj, babai dhe nëna, duke e mbajtur doren e duke lëvizur me një këmbe. Ndoshta nga nervoza, që e përpinte mbrenda vetes, ku ta di, por çuditërisht buzëqeshte pa fjalë. Augusto e vështroi rrebtë e drejtë e në sy. Ajo ia kërkoi pjatën, për mua dhe i tha se ajo nuk do të hante asgjë, përderisa vëllau ishte mbyllur në dhomë, pa asgjë. Augusto ia lidhi një shuplakë të fortë sa nuk e rrëzoi dhe po e shikonte mëtutje, i rrebtë, duke fshirë djersët. Yvoni, vetëm u buzëqesh e i tha me të njëtin ton: “Ti e di Gusto se nuk do të ha as edhe një grimcë, përdesisa vëllai i im rri në dhomë pa asgjë e pa fjalë, e unë tërë kohën e lirë e kaloi me te, duke lozur e duke folur… Kështu… Ma jep pjatën, ti vetë, sepse nuk shkoi pa këtë pjatë!… Brahim, është sikur djali i juaj… Ai, nuk ka faj”. Dhe, dorën e mbante të shtrirë. Nëna e shikonte, pa fjalë e pa lëvizje. Dikur shtoi: “Hë, pra, e kuptove Gusto! Jepja pjatën e Brahimit, sepse vazja e jonë ka të drejtë! Ai nuk ka asnjë faj, për besë asnjë faj!”…
Augusto përplasi gjërat e tengjeret, e zhveshi kacelen e kuharit dhe plasi në lot, se edhe ai do të humbi pa gjurmë dhe doli jashtë restorantit. Derisa nëna e mbaroi pjatën për mua dhe e merrte me të mirë vajzën e tij të vogël, derisa e kundërshtoj vajzën e madhe, Danyn, e cila pyeste se ç`u bë ashtu me Guston e ku shkoi ai, duke i thënë që të mos merzitet për këte, sepse Gusto kishte një nervozë të tmerrshme, por do t`i kaloj e askujt të mos i thotë asgjë nga kjo punë. Është një punë që zgjidhet midis nesh.
Yvoni e mori pjatën me gas që ia dha nëna e saj. Erdhi në kat. Trokiti tri herë lehtas në derën time. “Jam motra e vogël, Yvoni”– më tha mua, pasi pyeta te di kush ishte, dhe kur e dëgjova zërin e ëmbël të saj, befas u ngrita dhe ia hapa derën. E shikova gjatë, sepse tabakun e mbante lart, drejtë mjekrës sime. “Për mua është kjo?! A e ke të lejuar? Pyete shefin, të lutem! Ai më tha se sot nuk do të ha, ose nuk ma jep rrogën?!” Ajo u afrua me tabakun si për një musafir të zgjedhur deri te sirtarja anash krevatit, me dorë i mori poezitë e mia në fletore dhe gazetën ngadalë, e la tabakun aty dhe u ul në krevatin tim, duke më thënë: “Mama të bën të fala! Dreka u krye mirë! Derisa t`a marrësh kafshoren e fundit, unë e kam për detyrë të ri këtu, ku ke fjetur ti”. Faqen e kishte të skuqur. Kafshorja më mbeti në dorë. U mbylla në fytyrë. Ajo e kuptoi, por ma priti përpara se t`a pyesja vetë. “Dany ishte nervoz nga shërbimi. E nguca pa dashje dhe desh i theu pjatat. Ma flakarisi një shublakë, sa të quditesh!… Hë, e!… E bëra një përvojë të hidhur… Ha, ti, ha… Unë po të pres”. Dhe, prap buzëqeshi. Atëherë, pas pak çastesh, ia fillova drekës. Sa herë futem i vetëm në një dhomë, kur është vend i zgjedhur apo i mirë, më duket se prap e shoh, po me atë buzëqeshje, vetëm përpak çaste, sepse pastaj zhduket…
Qindra net i kam bërë me lot e kujtime, madje edhe për Yvonin. Këtë fotografi e kam vënë në krye të fotogafive të mia, në faqen time provizore. Askush nuk më ka pyetur, kush është kjo vajzë. Ajo ishte njëra nga “Tri Moirat” (Tri motrat, Tri orët) që më kanë përkundur si fëmijë, në holë, të vjerur në tra. Askush nuk e di këtë punë dhe askujt nuk i nevojitej. As të më pyesnin, nuk kishin kohë, as pse nëna nuk kishte kohë të më përkundë…
Vdekja e saj erdhi papritur, edhe pse vetë, në njëfarë forme, na kishte njoftuar. Për varrojsen e saj ishte edhe babai i saj. Që të dy e kryem pamjen e saj, për kryeshëndosh, me lot në faqe. E varrosëm në varret pranë kishës, duke e dërguar prej shtëpisë së tij, në Via Cortasce… Me lotë ishim edhe te varri i saj. Prej atij viti nuk kam bërë asnjë garacion te Ristorante Del Ponte. Edhe Donatella, që e quanim shkurtimisht Dany, si duket iku në Francë. Dhe as të varri i saj nuk kam bërë ballë që të shkoj…
Ja përse një fëmijë me flatra të engjujve dhe prej një familje tjetër, prej një populli tjetër, ishte motra ime e veçantë!…
Nuk po flas gjatë. Jeta është këputur më dysh. Njëra pamje është nga jeta e përkohshme, me të hidhurën e saj. Tjetra është në jetën e përjetshme, të cilën askush nuk e sheh. Fotografitë e rralla të kësaj jete i lëmë përtej kujtesës sonë. Nuk e dimë se jeta është kryqëzim i energjive…
JETË I THËNÇIN!…
P.S.:
Një kopjim i kësaj përmbajtje, i thënieve të mia, i konstukteve dhe i metaforave, do të paraqitet te gjykatat përkatëse, për plagiat…
[the_ad id=”6025″]
[the_ad id=”4118″]
A EKZISTON KOMBI “GREK” DHE KUSH E KA KRIJUAR KËTË SHTET
Shkruan: Brahim Ibish AVDYLI:
(Pjesët e tretë)
Emri Alba dhe ai albanë ose albanesi dëshmon se dardanët dhe etruskët e Italisë me dardanët dhe toskët e Shqipërisë, si me të gjithë shqiptarët e Shqipërisë; Epirit; Maqedhonisë (për të mos e përsëritur Maqedoninë); Kosovës; Malit të Zi, Sangjakut e shqiptarët e Kosovës Verilindore të Serbisë ( për të mos e përsëritur “Lugina e PBM”) janë vëllezër të një gjaku, pa mos i harruar të gjithë shqiptarët në Botë. Ata i kanë edhe vëllezërit e tyre, të rinj e të vjetër nëpër Azi të Vogël; nëpër Afrikën Veriore dhe në Amerikë, posaçërist në SHBA. Këtu kanë qenë dikur Dardanët e vjetër; Brigët apo Frigët; Sumerët; Hititët dhe të tjerë pellazgo-yllir.
Në Itali dhe në tërë Gadishullin Ilirik (Ballkanin e sotshëm) kanë kaluar këndej mjaftë dardanë, që ishin larguar prej vendit të vjetër, pas rrënimeve të shumfishta e të luftës disa vjeçare të Trojës. “Është e vërtetë –thotë Malte-Bruni sipas Xhuseppe Krispit- se disa studiues pohojnë që shpërngulja e Eneas është një përrallë, por ja që shpërngulja e trojanëve dhe dardanëve mund të jetë një fakt historik”.1
Eneu është dali i Ankzit, nipi i Istrefit, stërnipi i Isarakut dhe urnipash i Trojit, djalit të Dardanit, dhe këtë po e përsëritim siç e kemi pasur në shkrimin parapak.
Emrat gjeografikë të Frigjisë dhe Troadës ose Trojës, edhe sot mund të shpjegohen prej gjuhës shqipe. Koribantët ose kuretët kaluan në Kretë dhe ia vunë emrin malit ku jetonin ata, emrin Ida, duke ia dhënë të njëtin emër, që e kishte emrin e maleve në Troadë apo në Trojë, pra në Ylli-Frigji. Kjo do të thotë se ishin si ne. Ndërsa tërë ishullin e quanin Kretë, sikur të thuashe thjeshtë Kuretë. Kuretët ishin banorët, ndërsa Kreta ishte vendi i tyre. Ky nuk ishte dhe nuk është “emër fenikas”, porse kështu ishte shënuar vetëm në saje të kuretëve. Pra aty ku banonin kuretet, quhej Kreta. Ndërsa emri Ilion, në të folurën shqipe nënkupton “vend i ngritur”, në drejtim të Yllit ose Illit, të shkruar me një “l”. Vendi i qytetit ishte vendosur lartë, mbi kodra- si na dëshmon për këtë Malte-Brun, në vëllimin e tij të 6, të Kreut 199, faqe 253.2
Te pjesa paraprake e kemi thënë se dorët janë me zanafillë ilire/yllire, si yllirët e Frigjisë, që ndonjëherë i shënojmë frigjë e ndonjëherë brigë, të cilët siç e tregon kjo fjalë, e mbanin Yllin si të shenjtë, sepse “nga Ylli kishin zbritur mbi tokë”.
Më vonë, nëpër histori, e deformuan këtë emër ata që nuk e kuptonin këtë fjalë dhe nuk e dinin çka do të thoshte. Ka qindra interpretime dhe shpeshherë “ll” nuk e shqiptonin, prandaj e shënuan “l” në vend të “ll”, si p.sh. Iliria, që duhej të ishte Ylliria. Aty banonin ata të cilët kanë pasur konsideratë se kanë zbritur në tokë nga Ylli, i cili mirret si “i shenjtë”. Pra, jo Iliria, por Ylliria dhe kuptohet pse Diellin, si yllin më të vogël dhe fenomenal për jetën e tyre dhe të të gjithë njerëzve, e kishin si “të shenjtë”, simbolin e parë të cilin e respektonin, e besonin, jo si fénë, sikurse e kishin poashtu të gjithë pellazgo-yllirët (pellazgo-ilirët), dhe Zotin e madh të tyre.
Alfabeti Pellazgo-Yllir paraqitet në bazë të sistemit diellor, thotë Xhamajl Gashi, me 12 qershor 2010, te Besir Bajrami, në një polemikë të veçantë për kulturën e qytetërimin, për mitologjine e historinë, për simboliken e tyre dhe etimologjinë e fjalëve të lashta. Xhamajl Gashi e thotë me përkushtim cilësimin e tij „Pellazgo-Yllir“, sepse të tillë ishin të parët tanë dhe quheshin Yllir, si p.sh. Brigët-Frigët. Të gjithë e rrespektonin Diellin, i cili është Ylli më vogël, dhe të gjithë e konsideronin veten „të ardhur prej Yllit“, në tokë, midis jetës së përkohshme. Pellazgët ishin hyjnor. Ata quheshin Yllir, apo siç e quanin me gjuhën e vjetër pellazge, Hyllir, dhe vendit ku jetonte ata, që e quanin Hylliria, siç na dëshmon për këtë edhe studiusi i palodhshëm shqiptar, Mili Butka. Kjo është më se e vërtetë.
Xhamajl Gashi thotë se njerëzit kanë mundësi t`i mbledhin në fillim gjithsejtë 11 pika. E fundit është Hana, që është e simbolizuar në fundin e kësaj prove. Pra, janë paraqitur komplet planetet 9+1+1=11, që do të thotë: të nëntat, plus Diellin dhe Hënen. Alfabetin e parë natyrisht se kanë ditur që t`a bejnë ata. Fjalët e para i kanë folur në tokë. Por, ndër të parat e kanë shikuar qiellin. Nuk do mend se shenja e parë te sumerët, me ngjyrë të verdhë e paraqet në sistemin e Besir Bajramit germën e parë- A.3 Ajo është Perëndia dhe Gjithësija, siç e përdorën edhe arabët, me A- Allah– perëndia, si dielli kur lind e perëndon, i kuq si gjaku. Kjo është prova e parë e strukturimit të alfabetit të parë, nga sistemi ynë diellor. Kemi edhe prova të tjera…
Në të vërtetë, gjuha shqipe është shumë e vjetër. Ajo është folur shumë përpara prej “greqishtes”. Nuk do mend se fillimin e fjalëve të para të saj datojnë më herët, që kur ka filluar njerëzimi të shqiptojë fjalët e para. Siç thotë një dijetarë shqiptar, Ali Eltari (Lapi) në fillim të veprës së tij, “nëse pellazgët nuk do të kishin nisur të flisnin, njerëzit do të vazhdonin të ulurinin pyjeve, në kërkim të ushqimeve”.4
Por, “asnjë popull tjetër i botës, në të cilin jetojmë, nuk është aq i panjohur për Evropën Perëndimore për sa i përket prejardhjes, historisë dhe gjuhës, sa shqiptarët. E megjithatë, ai është populli kryesorë i botës së lashtë e të rëndësishme, që çdo historianë do të donte ta njihte; historia e tyre do të plotësonte zabrazti të mëdha në historinë e vjetër e të re të Evropës”– thotë Johan Tuman, sipas Ali Eltarit.5
Njeriu i vjetër ishte i lidhur ngushtë për dukuritë e natyrës. Fjalët e tij të para ishin reagim nga këto klithma ose një befasi ndaj tyre. Kështu, këto thirrje, klithma, ulurima, shprehje të ekstazës dhe ndikimit që kishin këto dukuri të natyrës te njeriu do të përcaktonin edhe kuptime të veçanta, dhe pasi kalojnë brez pas brezi, jete në tokë, ato do të bëheshin me të qarta dhe do të shprehin kuptimet e tyre të zëshme.6
Pra, gjuha e folur e njeriut, së bashku me të gjithë njerëzit e tjerë për rreth tij ka ndodhur në qendrën e gjithë pellazgëve. “Përhapjen e të gjithë pellazgëve në të gjithë pellgun e Detit Pellazgjik dhe të Detit të Zi e vërtetojnë më së miri rrënojat e kë-shtjellave pellazgjike. Ato kanë mbetur të madhërishme dhe të fuqishme deri në ditët tona, në zona të banuara shkëmbore, si monumente gjigante të papushtueshme”.7 Dhe, kështu i kuptojmë të “ardhurit” e dhunshëm në trojet tona e pështjellimet që na i bëjnë historisë, madje edhe linguistikës, që janë aktuale.
Në atë periudhë ka filluar gjuha e parë pellazgo-yllire, gjuha e të parëve tanë albanëve, që rrjedhë nga Alba dhe është Para; më vonë e kanë quajtur Alfa, ku B-ja ka dhënë gemën e dytë, Beta. Këto janë të al-ba-nëve. Ato e bëjnë A-në dhe B-në.
Gjuha e parë, mëma e të gjitha gjuhëve, është gjuha shqipe e shqiptarëve prej fillimit deri në ditët e sotme, e albanëve, e pellazgëve, që janë banorët më të lashtë të botës, por edhe e të tjerëve. Më së miri këtë çështje e tipizon kombi i yllirëve, i cili ndër kohë ka banuar rreth detrave ku kanë qenë pellgjet e lundrimeve dhe u quajtën pellazgo-yllirë, pra pellazgo-ilirë. Ne po e fillojmë nga vetvetja.
Sot, duhet të themi se armiqtë tanë të rrezikshëm të kombit tonë nuk i pranojnë, i ç`vlerësojnë, i refuzojnë, sikur ata i njohin çështjet tona. Paraprakisht, për qëllimet e veta politike thonë se kjo nuk mund të quhet “parahistori”, se “nuk ka prova të mjaftuara vërtetimi” e nuk i kursen as disa njerëz të dijshëm të botës dhe i len t`i quanjë “hipoteza”, “mitologji”, “përralla” apo “shikime të vonshme”, dhe sot për sot “të pa argumentuara”. Kjo nuk është absolutisht e mundur e as nuk është plotësisht e vërtetë, sepse janë shkrime shkencore e të veçanta mbi të ashtuquajtërën “histori” dhe “parahistori”, por duke u ndihmuar me të gjitha disciplinat shkencore, ndonëse ato na paraqiten vonë, duke e zhveshur nga petkat e rrejshme dhe gabimet evidente shkencën, që mund të quhet shkencë, dhe pseudoshkencën.
Ne, nuk po merremi aktualisht me këtë gjë. Jemi në shqyrtimin se a janë “grekët” të parët, apo janë gënjeshtarë. Qindra vite përpara shtyhen me “shkencën” e tyre.
Fillimisht, po i kthehemi ndryshimimit të sistemeve: matriarkatit në patriarkat. E para e kishe në ballë gruan, ndërsa e dyta e kishte burrin. Dhe kjo ishte luftë e vetë sistemeve, dhe jo luftë e “grekëve” me “pellazgit”. Në qendër të sistemit të parë dihet se ka qenë Sellena, ndërsa në të dytën është Zeusi, si Zot i madh. E para i kishte “graii”-të, që janë gratë; dhe e dyta i kishte burrat, si p.sh. Burri i Epirit.
Në këtë periudhë u zhvilluan luftimet nga të ndarët prej grave, “graii”, “grai-kos”, jo grekët, sepse nuk kishte “grekë”, e as të ashtuquajtur “helenë”. Helenizmi është i rrejshëm dhe nuk kanë ekzistuar asnjëherë në rruzullin tokësor.
Pellazgët janë shumë të njohur si ngënës të lëndëve të lisave, madje që në kohët e lashta të ekzistimit të tyre, sepse ledhat e lisave janë fryte përplot me amidon. Edhe sot, po t`i kërkosh, janë mjaft të idhëta. Lisi ishte simbol i pellazgëve, e edhe në Dodonë. Orakulli i interpreton këto gjëra nga gjethet e lisit të dushkut. Lisi më i vjetër i dushkut quhet çarr. Orakujt i faleminderohen përshpëritjeve të gjetheve të lisit, si formën më të mundshme e konkrete të Zotit të Madh ose Zeusit.8 Ushtrues të kësaj detyre janë “graitë”, pra gratë e shenjta, të cilat janë edhe famulltaret.
Në Dodonë, ushtrueset e detyrës së të thënave të Zotit ishin “graii”-të, dhe u thanë “tomuret”, “thomurët”, sepse iu binin këmbanave, dhe i quajnë “priftëresha”, pasi kanë lindur fétë, orakujt. Kjo nëkupton të thënat, të dhënat e tyre, mendimet, parashikimet, ligjet, urdhërat, profecitë, vendimet, këshillimet, etj.9
Në të vërtetë, në Dodonë, ishte perëndesha Sellena, që njëzohet me Hënen. Në trevat ku flitej përgjithësisht “shqipja yllire”, e cila e përfshinte Samothrakën, ku është gjetur një skulpturë pa kokë e Sellenës, e prerë nga Paulo Emili, gjakatar italian, i cili jo vetëm se e shkatëroi truallin e shenjtë të pellazgëve, por nuk kishte turp t`a plaçkitë atë me tërë arin e punuar. Kjo statujë ruhet në Muzeumin e Luvrit në Francë, ndërsa e dyta ka përfunduar në Museumin e Londrës, në Britani të Madhe. Ata thonë se “kjo trevë i përket Greqisë”, që nuk është fare e vërtetë. Është gënjeshtër. Atëherë nuk kishte “hellenë” e as “grekë”. Sellena e niste rrugëtimin e saj kur perëndonte Dielli.10 Në Epir ka qenë një tempull i veçantë i Dodonës, ndësa në Atikë, Eulizia. Dododa ua jepte hirin e Hyut, e quhej vendi ku “merrej hir”, pra bekimi i Zotit. Emërtimi i vendit “Epir” është shumë më bindës dhe i prirë nga “hiri i Hyut”, siç na shpjegon prof. Muharrem Abazaj.11 Fjala “Epir”, përbëhet nga dy fjalë përbërëse: ep=jep dhe ir=hir. Kjo do të thotë “Jep hir”, pra “Ep-ir”. Ishte qendra e besimit të të gjithë njerëzve që vinin nga viset e tyre, të mësonin fatin që e kanë.12
Ndërsa në tempullin e Samothrakës, të ashtuquajturit “grekë” apo “hellenë”, si të dëshironi, e bëjnë një gënjeshtër të tyre, jo vetëm pakohësinë e të qenit “prezent” disa shekuj më përpara në këtë tokë të shenjtë, por e bëjnë përrallën “greke” nëpër histori, kur tregojnë se në këtë vend, pra Samothrakë, Filipi i II-të, që është babai Lekës së Madh apo Aleksadrit të Madh është takuar për herë të parë me Mirtalin, siç i thojnë të vetët Olimpisë, nënës së Lekës së Madh dhe të dy e flisnin pellazgishten, pra shqipen e yllirishtes, aty ku kanë qenë Kabirët e Samothrakës, në tempullin e Samothrakës, që ishte një trevë e kulluar pellazgo-shqipe.
Pellazgët nuk dihet pse e humbën traditën e shkrimit, pos nga djegiet dhe luftërat. Shkrimi mikenian nuk na e mundëson të kemi një qytetërim të lashtë të kultures së pellazgëve. Ne i kemi disa fragmente të zhvillimit të kulturës së lashtë të pellazgëve, përmes skulpturave, ndërtimeve të rrënuara, etj. por e kemi fatkeqësinë e rrënimit të kësaj kulture nga të ardhurit fenikas, si. psh. shkrimi A dhe B, të cilët janë rrënuar në vitin 1600 p.e.s., kur ka filluar “epoka” e rrejshme e gjuhës dhe kulturës “greke”.
Ka shkrime dhe vetëm fjalë, që vinë njëra pas tjetrës, të skalituara në gurë, stele, varre, enë, por nuk kemi gjetur deri më tani një tekst letrar, pos epokës së Homerit. Ka sot pllaka që ruhen nëpër muzeniumet e vjetërsirave dhe skulpturave, por me alfabete të lashta nuk është shkruar më shumë. Tekstet letrare janë të shkruara me tjetër alfabet. Nga pllakat e lashta, si alfabeti kuneiform i Sumerëve dhe herioglifet e egjiptianëve, janë disa tekste koherente, që e zbulojnë një qytetërim, një histori, një ngjarje, por pellazgët e vonshëm nuk kishin më një shkrim të tillë, thotë deri diku Arif Mati, me kurreshti, por nuk pajtohemi me portablin e ilirida-online, sepse thotë se “alfabeti fenikas është me origjinë pellazge”.13 Dhe, është më tepër e gabuar ajo që e vë nëpër fjalë se “këtë alfabet helenët (semito-egjiptian) e kanë përhapur dhe përdorur gjatë pushtimit të tyre të trojeve pellazge… dhe jam i lumtur që ekzistojnë shumë vepra të autorëve te lashtë”, sepse të nxjerrë një kundërshtim: e para është se pellazgët nuk kishin vepra letrare e publicistike, të shkruara direkt prej tyre; dhe, e dyta është se “hellenë” është racë artificiale, jo komb apo etni; ndërsa e treta, as nuk kishte vepra të shkruara pellazge me këtë “gjuhë fenikase”, por kjo është gënjeshtër shkencore e atyre që duan të na lënë edhe më tutje të sorollatemi nëpër ujërat e turbullta të Kadmenëve, Danaeanëve dhe Asirianëve, që nuk janë aspak vazhdues të gjuhës pellazgo-ilire, por hatrues të gjuhës shpërfillëse të Kadmit.
“Historia e lashtë është shumë e komplikuar– thotë Aref Mathieu, alias Arif Mati. Në mënyrë të përmbledhur ne e dimë nga të gjithë autorët e lashtë se Pellazgët ishin paraardhësit e grekëve dhe jo stërgjyshët e tyre. Me një anë kolonistët egjiptian të udhëhequr nga Danaeosi (vëllai i Egjiptos-it) sulmoj qytetin pellazg Argosin, ku ata e kishin ndjekur mbretin Pellazgosin. Pastaj në anën tjetër kolonistët fenikas të udhë-hequr nga Kadmosi u vendosën në Beoti, ku ata krijuan e Tebën. Të dy pushtuesit kanë uzurpuar qytetërimin pellazg (gjuhë, kulture, mitologji, poezi epike,etj.) e kanë dashur që stërnipërit e tyre të besojnë që ata ishin <<autokton>>.14
Nuk nevojitet më shumë se kjo thënie e thuktë e Arif Matit, për pushtuesit e tërë kulturës pellazge dhe të deformuar disa herë me radhë, derin në vitin 1000 të e.s.
Është e qartë se këta pellazgë, që u sorolaten si Zot i Deteve që prej Detit të Jonë (Deti Jon) Detit Mesdhé, Detit Egje, u dhanë atribute edhe Perëndive dhe Mbretëve të tyre të famshëm, na mjafton që të shikojmë veprën e Nika Stylos, “Etruskishtja- Toskërishtja”15 dhe do të bindemi, se te gjithë këta “europianë” na u shtuan në fara e në fise dhe i lanë arkivat me një anë e jepen pas gënjeshtrave të shumta fetare e të tjera, duke krijuar një model të tërë të drejtimit të shtetit dhe të edukimit të elitave të ardhshme, edhe duke “e dhënë” gabim lashtësinë e popujve.
“Një trashëgimi kaq e pasur e lashtësishë Europiane, e krijuar gjatë viteve 50`000- 150`000 viteve, … mendohet të jenë zhvilluar gjatë kësaj periudhe kohore” dhe “nuk mund ti mbanin vetëm shpatullat disa shekullore të Greqisë (për mendimin tim, disa shekullore të Pellazgisë, e cila nuk ka qenë “Greqi”!!) që fillon me shek. 6. p.k. me botimin e poemave të Homerit”. “Gabimi më i madh i kryer ka qenë, sepse Greqia është vendosur në qendër të të gjitha studimeve historike dhe gjuhësore, me gjithëse nga Homeri <<Helenët nuk janë cituar kurrë si popull apo si komb>>”, siç thotë Arif Mati, të cilat na i përcjellë edhe njëherë Fatbardha Demi. 16
Po e marrim edhe një pjesë nga Anastas Shuke, i cili thotë: “Pellazgu hyjnor na paraqitet si i lindur nga Dheu, apo Gea (Ki-a) e lashtë dhe, gjithashtu, si i lindur nga Toka e Zezë. Por studiuesit e ndryshëm nuk janë marrë me shpjegimin e plotë e të lidhur të këtyre thënieve për pellazgët, duke e nënvlerësuar kështu saktësinë e atyre përshkrimeve, të cilat e lidhin këtë zanafillë jo thjesht me Dheun e Lashtë, por edhe me Dheun/Tokën e Zezë. Unë mendoj se përcaktori “e zezë” nuk na paraqet thjesht një tokë pjellore, por cilësinë më të dukshme që ka një tokë naftëmbajtëse, me aq shumë naftë sa bulëzon në sipërfaqen e tokës, siç na e shpjegon qartë Zitçini në “Planeti i 12-të”, fq. 34. Ky arsyetim na lidhet fare mirë me thëniet e Aleksandrit të Madh kur do nisej drejt atyre viseve të Lindjes së Afërt antike, drejt Kal.de.as = Kall.dhe.a = e kallur (n’) dhe’ asht – “ku kanë rrënjët të parët tanë”. Gjithashtu, e mbiquajtura Mesopotami, ku u zhvillua kultura e lartë e Shumer-it apo “shum.ara = tokë e begatë = Tokë apo Ki e nginjur”… Më në fund, realiteti i njohur i dyndjeve Indoeuropiane rreth 2300 – 2000 pr.k., na e mbështet fare mirë përfundimin se Pellazgët janë vetë Shumerët e shpërngulur nga Toka e Lashtë, e gjithashtu, se zanafilla dhe identiteti shqiptar kalon nëpër këtë varg segmentesh historike: Shumer – Pellazg – Ilir – Arbër – Shqiptar” – thotë ky studiues dhe shumerolog i mirë.17
Në mes të lumit Tigër e Eufrat krijohet kultura e Shumerëve (Sumerëve) e cila do të ngriste lartë kulturën e Babilonisë, e cila më vonë rrënohet.
Thuhet se të gjithë popujt e botës e flisnin një gjuhë në Mesopotami, e cila është “gjuha mëmë” e njerëzimit, dhe se ajo ka qenë gjuhë e banorëve të bardhë, boreal, siç thotë edhe profesor Xhysepe Katapano18, të ardhur nga veriu, që ishin pellazgët. “E shpjeguar thjeshtë, ajo tregon se deri në atë kohë, kudo, flitej gjuhë e njëjtë. Më pas do të niste ndarja e saj në gjuhë bija, ndonëse ndryshimet nuk ishin thelbësore. Ato u ngjanin dialekteve ku lidhje në me tyre vështirësosheshin nga brezi në brez. Duke u dhënë gjuhës ngjyrime, ato bëheshin të pakuptueshme për popujt e tjerë”.- na thotë në lidhje me gjuhën e sumerëve, Ali Eltari-Lapi.19
Gjer në fund të shekullit XIX, pjesë më e madhe e antropologëve kanë vërtetuar se banorët e vjetër sumerë të Babilonisë dhe Mesopotamisë kanë karakter të theksuar të kafkave brakicefale, siç janë në të vërtetë shqiptarët.
“Të theksojmë se pellazgët deri në kohët historike zinin Europën, pjesë të Perëndimit Aziatik dhe të Afrikës Veriore. Së këtej del se gjuha mesopotame, hebraishte ose arabishte kanë huazuar nga pellazgishja”.20
Hititët u afrohen gjeografikisht vetëm albanëve të Kaukazit, ndërsa 2000 vjet p.e.s. fillon koha e re historike e Anadollit. Ajo u quajt e gjitha “koha e hititëve”, që zgjatë prej vitit 2000 p.e.s. deri në vitin 700 p.e.s.21
Më tutje, do të shohim në vazhdimet tona…
1 Xhusepe Krispi, në veprën e tij „Shqipja, nëna e gjuhëve (Gjuha e lashtë e zanafillës me të cilën fliste Homeri)“, Plejad, Tiranë 2009, faqe 86, nxjerrë nga fjalët e Malte-Brun nga libri i tij, Vëllimi i 6, Kreu 119, faqe 253.
2 Shikoni veprën e Xhusepe Krispit, që kemi përmendur, faqe 28.
4 Ali Eltari-Lapi, “Pëllazët, krijuesit e qytetërimit botëror”, Grand Prind, Tiranë 2008.
5 Ajo vepër e Ali Eltarit, faqe 5, fjalët e Johan Tuman, nga vepra e tij „Kërkim në histori“, Lajpcig, 1774.
6 Vepra e përmendur, me gjithë disa keqtrajtime të autorit, faqet 22-23.
7 Po aty, faqe 34.
8 Arif Mati, “Shqipëria ose odiseja e pabesueshme e një populli parahellen“, Plejad, Tiranë 2007, faqe 237.
9 Shikoni librin e Ilir Cenollarit, “Profecitë e Zotit të Tomorit”, Jonalda, Tiranë 2010, faqet 5 dhe 6.
10 Do ta shohim në shkrimi tonë për besimin e pellazgëve, pellazo-ilirëve dhe shqiptarëve.
11 Shikoni shpjegimet e këtij emri të Prof. Muharrem Abazajt, vepra e tij, “Pellazgët kanë folur e shkruar shqip”, Rofon, Tiranë 2013, faqe 350.
12 Po aty, e njëta faqe.
13 Shiko artikullin „Alfabeti Feniks dhe Lineari B me origjinë pellazge, Mathieu Aref“, të botuar me 5 tetor 2016, nga shkrimi në http://pashtriku.org, në http://www.ilirida-online.com/alfabeti-fenikas-dhe-lineari-origjine-pellazge-mathieu-aref/.
14 Konkluza e Arif Matit, që sjellë në kundërshtim shkrimin http://www.ilirida-online.com, të përmendur më lartë.
15 Shikoni veprën Niko Stylos, “Etruskishte-toskërishte”, West Print, Tiranë 2010.
16 Shikoni shkrimin e Fatbardha Demit, “Gjuha shqipe u krijua mijëra vite para greqishtes, nisi krijimin para 50 mijë vitesh”, të botuar me 1 mars 2016, te http://shqiptari.eu/gjuha- shqipe-u-krijua-mijera-vite-para-greqishtes-nisi-krijimin-para-50-mije-vitesh/.
17 Shiko shkrimin e FB, të Altin Kocaqit „Dodona: kryeqendra e civilizimit autokton europian“, prej Agim Ratkocerit, me 13 shtator 2016, „Pellazgët janë vetë Shumerët prej Dheut të lashtë“, të autorit Anastas Shuke, studius dhe shumerolog.
18 Shikoni artikujt e mi, në http://www.brahimavdyli.ch, apo veprën e Xhusepe Katapanos, “Thot-i fliste shqip”, Botimet Enciklopedike, Tiranë 2007.
19 Ali Eltari-Lapi, “Pëllazët, krijuesit e qytetërimit botëror”, faqe 51.
20 Po aty, faqe 52-53.
21Po aty, faqe 67.
[the_ad id=”6025″]
[the_ad id=”4118″]
Shkruan: Brahim Ibish AVDYLI;
GADISHULLI ILIRIK
Ylliria, Illyria, Iliria
cila është e vërtetë,
Ballkan të thonë ata
që kanë harruar prejardhjen,
njëmijë gjuhë artificiale i flasin
të përdhunojnë më tutje
si me gjuhën barbare.
Ti, heshturazi pret
të përfundojnë lojën e frikshme
e t`a gjëjnë rastësisht
se prej cilit yll kanë zbritur,
çfarë gjuhe ka qenë
gjuha e parë
apo nuk kanë ditur të flasin.
Vështirë mund të jeshë
pasqyrë magjike
për ata që prore
e pështyjnë vetveten
me emra të marrur zgripc
nga lindja e largët,
le të të quajnë
dreç me bishta
të mundohen t`a fshehin
origjinën e vet,
ty, bijtë e Yllit
kështu të patën quajtur
e prap atdhé i të parëve ke mbetur!…
DIELL E HËNË
I MBAJ NËN SJETULL1
Kur mendojnë
se tashmë u kërrusa
e të zvarritem,
pa zë të thekshëm
nga zemra e tokës
çastet i munëroj.
Drejtohem dikur
si plep i gjatë i fjalëve
në një varg të gjelbërt
e i lëshoj të fluturojnë
zogjtë e pakrahasur të këngëve.
Djalë malsori jam
pak kryelartë,
shtegëtoj nëpër të gjitha plagët
e ua marr
të idhtit nëpër vargje,
ndërroj pak ngjyrë
e thinjem me përplasjet,
sepse, në jetë kur erdha
babai i shenjtë i kohërave
më këshilloi
prandaj, kurdoherë
Diell e Hënë i mbaj mbi vetull
Diell e Hënë
i ruaj nën sjetull!…
UJDINA
Vi te shkëmbi kryesor
nga thellësa e viteve
me fuqinë e Mujit
i shoh fushat e gjëra
të mbetura me gurë e bar
deri te gurapeshku
nuk e lëvizin vitet
me dëshminë e Mujit…
Tani, shekujt po maten
kush e gjuan gurin më largë
deri në kohën tonë!…
Nga të dy anët e shoh
kodrën e lartë në maje të ultësirës,
e nga largë i ngjanë elefantit,
kur afrohem i vërej
tre burra të kohërave
me shpirt që përleshen-
i pari e ka zënë për kokë
i treti ia futë nga pas
ndërskëmbcën
në një përleshje të përjetshme…
Ndaluni o burra,
sikur u them
keni hypur mbi maje të kodrës
qe miliona vite
e prore përlesheni,
vendin tuaj e latë thatë
në atë fushë të gjërë
tej Tërstenës,
nëpër gjenerata e rrëfen
ujdinë2 e lashtë ujdina-
ngrituni
e jepjani dorën njëri-tjetrit
se më plasi syri i shekujve
ndër lotë!
KASHTELLA
Kashtella
edhe sot të themi kështu,
kështjellë e paepur
e burrave në luftë.
Groponi në rrethinën e saj
se aty rri e heshtur
një kështjelllë ilire
me pak gjurmë të viteve
për t`ua shpërndarë
të gjithë shekujve
të vërtetën e bujshme
të qenies së vet
nga historia…
Nuk është Kashtella
kur janë ndërrar kohërat-
është fjalë e paepur
e yllirishtes së vjetër!
KËNGË E PREKSHME
Thepi i gurit
në maje të maleve dinarike
i bjen lahutës së shekujve
pa pushim
e kënga e tij e pandalur
shtegton
nëpër mileniume
i ka vardisur të ulur
shëmbinjtë e tjerë
varg e vi
deri në ultësirën e fjalëve.
E dëgjojnë pa zë
e pa vesh të gurëve
prej themelimit
të koncertit të maleve…
Nëpër këtë udhë bie
sa herë, trup e tërthor
i dëgjoj vargjet e pathëna
të një këngë të prekshme
me lahutë…
Kush e di
sa dhembje më zgjohen
fund e krye
e më zhdaraviten
me tonin melankolik
vargjet e kësaj kënge
që s`mund të thuhet
as në koncertin e sotëm!…
Autobahn Rijekë-Dubrovnik
03.05.2015
DORA ILIRE
Si të shpjegoj
emrin tënd,
nga shekujt zâ dhe arë
kanë qenë të parat
e që atëherë
të thërrisnin Zarë,
fushat të shtrihen
të mbetura shkretë,
ndonjë gjeth
me gjysëm shpirti
veten e mbanë gjallë,
e në fund të arave
merr frymë e ringjallet
yllirikja
me një vreshtë
që në ty kohërat i skuqë,
sepse arbërit
të japin jetë
kurdoherë
që të mos vdesësh-
kështu ke mbetur
të dëftosh
nga zemra e gurëve
dëshminë
për Zotin
e arat e shumta
që atëherë
presin me dhembje
dorën ilire!
Zadar, 03.05.2015
JASHTË KOHËS
Largë ndjenjave tuaja
largë të gjitha përpëlitjeve
largë shpurdhjes së pafund
largë mendimeve të veçanta
largë edhe prej të gjitha veprimeve
largë madje prej zgjedhjeve tuaja
largë çdo kohe vendimtare
largë edhe prej atdheut tim
largë ditëve të bardha pa mua
largë çdo gjëje që përsëritet
largë tërësisht prej çdo dite…
E pra, paskam lindur gabimisht
e ndodhem jashtë kohës!
EKZISTENCA E PAQENË
1.
Mëngjeseve
e mbrëmjeve
u kaloj pranë
nëpër shëtitoret e këtushme
me mendime të gjymta
të së kaluarës
e të ardhmes së grisur
nëpër duar,
pak lotë më rrjedhin
nëpër fjalët që ikin
parpritmas nga e tashmja
nëpër betejat e jetës
edhe të së kaluarës
me fytyrë të deformuar të qenies.
2.
A është e mundur
t`u kaloj pranë
nëpër ditë
pikëtakohemi në çdo çast
e nuk më shihni,
sikur nuk e mendoni
se po i ndal gabimet tuaja
për të mos u rrëshqitur
në humnera
të viteve,
e as nuk më faleminderoheni!
3.
E pra
nuk e di a ekzistoj
në këtë kohë
kur gjurmët me shlyen
e fjalët e mia
i ndjej
të përsëriten
nëpër gojët e tua
pa esencën e vet,
e kuptoj
se nuk kam qenë
as në ekzistencë
me portretin e shkalmuar!…
FLAKA E NDJENJAVE
Edhe njëherë
iu ktheve
Diellit të ëndërrave tona
kur i rash
pash më pash
lumit të thellë të ndarjes.
E kuptove
se i pate trembur zogjtë
me një curil të ftohtë
nga degët
kur pritnin ngohtësi
e u larguan
me përpëlitje
përtej qiellit të kaltër
të dëshirave…
Ja pse të thashë
me gojën e pafajsisë
në atë ëndërr
në atë zgjëndërr
ndonëse largë
qe hapisëra-
shkumb i bëri
flaka e ndjenjave!
Rapperswil,
26.02.2016.
TË FSHEHTAT E JETËS
Sa bëhësha gati
t`i merrja lehtas fluturat
befas më iknin
të fshehtat e jetës,
zigzakeve ecja këmbë
përpjetësave të mendimit
deri te kulmi i teposhtëzave
rrebtimës së dhembjeve
e nuk kisha kohë
të qetësoja zemrën
nëpër përplasjet e fjalëve
rrugëve të së drejtës…
Këmbët e ariut
të maleve tona
i sulja nëpër kryqendrat e botës
ndonëse freskia e lisave
më mungonte,
e nuk e di
si më erdhi kjo jetë
me fshehtësinë që nuk shihet,
mund të them
se kënga lindi me mua
e vaji nuk ndahet prej meje
derisa të vdes,
nuk dëgjohet
as kur shpirti vajton,
e kush e ndien ultrazërin
dhembjes së pafund,
e kotë është
kënga e vaji nuk dallohen!
NË BULËZIMIN E KËNGËVE
-Mbesës sime, Leonitës.
1.
Më duket
se më shikon
me pikëllim
përtej rrugëve të largëta
apo në luhajen tënde
vetëm
dikund
në parkun simbolik.
Ku e di çka kërkon
përtej bjeshkëve
në qiellin e fëmijërisë,
ndoshta po kërkon
gazin e tretur,
nuk mund t`a di
sa mbërrin mendimi yt,
dridhem
e plasi
në dhembjen
e mungesës sate!…
2.
Sa fotografitë tuaja
janë shtuar në vitirinë
sikur duan
të mi ndalin lotët
me buzëqeshjen e shtirë,
unë i shoh
sytë e etur të fëmijërisë
për të gjithë ate
që të mungon,
i shoh
të gjitha ato
që bulëzojnë
në driten e syve!…
3.
Atëherë
vetëm më ipet
përsëri të qaj
e pres
deri sa të rritesh
për gjërat
që nuk thuhen,
me bulëzimin
e këngës
së pakënduar
edhe nëse jam
përtej
jetës së përjetshme,
dije se gjyshi
të ka dashur
shumë
Leonita
e nuk ka pasur gjasa
të të mbërrij
me të mundshmen!…
DRAMË E PAPRITUR
1.
Ecë përtej
nëpër dhembjet
e humbjes sate,
e askund
assesi
të qetësoj vargun e lotëve.
Vazhdon
me lot gjaku
edhe pse
do t`a kisha fshehur
dhembjen e pamatur,
fëshfërinë
nëpër fushën e përlotur
frymë e fortë
derisa larg meje
shëndritë
pranvera
e nuk ndalet
breshërima e tij
as në muajin e gjatë
të humbjeve…
2.
Nuk e di
si dole aq partitur
duke përplasur fort
derën
e zemrës sime,
më fshive nga faqja
deri në Block,
trëndafilat e zemrës
rriteshin në shpirt
vetëm për ty,
e ku të gjëj
në këtë xhungël
të shpërfillur,
athua të vrau
vërtetë
sinqeriteti im?!…
3.
Bëhem përditë
fëmijë i ngashërimeve
e njerëzit
vetëm buzëqeshin
kur u kaloj përballë
me vrazhgat
nëpër faqe
që s`më ndalen nga vlimet.
Prita gjatë
të hapej dera
për rrezet e ngrohta,
nuk e di
a je dhembja
apo vdekja ime
brenda dhomës!…
4.
Tani
e nêmi veten
e vraftë Zoti i Madh
zemrën
që nuk më pëlcet,
desha të të shoh
vetëm edhe njëherë
me pamjen tënde,
po të thërras
me ëndërrat e rinisë
edhe pse
nuk më lajmëroshesh-
je bërë
gur Sizifi mbi mua!…
5.
E gjithë koha
me shkoi vetëm-
ku je moj lule
e sertë
e vetmisë,
a është vërtetë
idili i dashurisë
apo tragjedia e dhembjes,
më mirë
të kisha vdekur
e të mos i dëgjoja
akuzat e paqena
pranë varrit!…
Raperswil,
28.03.2016
KONTRAVERZA E DASHURISË
1.
Nuk e kuptoj
përse vinte ky mllef
papritmas
mbi dhembjen tonë,
vetëm pse e bëra
një paraqitje njerëzore
pranë thënies së njeriut
të personazhit që digjej
me dashurinë e paqenë
për një serbe?!…
Atëherë
vjelle vrerë,
papritmas vlove
uraganin e mllefit!
2.
Nuk e logaritja
se do të më marrësh
e do të më lësh
përtej dashurisë
me urrejtje pa shkak,
nuk lidheshin në një hu
atkojtë bardh e të zi-
i sjellte i yti
të zezat e fatkeqësisë
mbi atin e bardhë të dhembjes
e ai digjej i tëri
kundër armikut!…
3.
A është kjo
zonjë e bekuar
kontraverza e dashurisë,
e mirja dhe e keqja
nuk lidhen në një vend,
ku futet
dreçi i verdhë
nuk pushon engjulli
as uj nuk pi…
e dashuria
nuk ka vend për të dytë!
GABIMET FATALE
1.
Në vend se të prisja
përmirësimin e gabimeve tuaja
të kërkova falje
në emrin e Zotit
për dashurinë e ndezur
parpritmas
drejt qenies suaj!
Tri gabimet fatale
njëren pas tjetrës i bëre,
të katërtën e të pestën
nuk i numërova,
të tjerat zhdukeshin
nën orbitën e ndjenjave…
2.
Tani
nuk e di në cilin vend
mund të gjëj dashurinë
nuk e di në ç`masë
vlojnë ndjenjat
në moshë të pjekur-
e di se jam
zemër fëmije
lotin e dhembjen
i kam
nëpër ëndërrat e tretura!…
3.
Ti
e kthen të drejtën
nga të duash
e zbrazë mllefin
deri në çthuarje,
dashuria zverdhet
para fjalëve tua,
dhembja ime loton
gojën e mbylli
para Zotit!…
4.
I lutem Atij
të paguaj
ndjenjat e vërteta
edhe në qoftë se kam bërë
ndonjë gabim
nuk i shpëtoj
dënimit të tij,
ti, kënaqu
në botën e vizioneve,
nuk mund ta ndalësh
Diellin që na sheh
e nuk flet!…
SIKUR JETË
Sikur dritë,
dritë nuk është
shkëlqen
në shkëlqimin e zi
e të vjedh keqas
sytë
terr e dritë
dritë e terr
errësirë,
nuk duket asgjë
mjegull
xixëllimë
në mes të errësirës…
Koha e jonë qenka
e pakohë
të mashtron,
asgjë
nuk mund të shtoj
e as të mungoj
jetë i thënçin-
dimër në verë
e verë në dimër!…
Tiranë,
25.04.2016
FATZEZA TI
-H.M.
Dashuria e zezë
fat-skurrë,
fatzezë për mua
ishe ti,
fletënatën e shpërdaje
kudo
hapësirave të errta
edukatë nuk të kishte dhënë
as familja
ndonëse të thërrisnin
“zonjë e madhe”,
e dashuriçkat e shkurtëra
i ktheje për monedha
që të vërtiteshin
nëpër duar…
Ajme për lotët e derdhur
në javët e çuditshme,
nuk përballen me ty
çastet e mia
të bjerruna,
a mendon se do të kalojmë
nëpër gjyqin e Zotit
në jetën e gjatë,
atje
nuk bëjnë punë
gënjeshtrat e tua
fatzeza ti!
1 Me datën 01 maj 2015, kjo poezi e ka marrë çmimin e parë, në Festivalin e VIII traditional poetik, si disa poezi të tjera më parë, nga Lidhja e Krijuesve Shqiptarë në Mërgatë, në Bad Neuenahr, afër Bonn-it të Gjemanisë, i së cilës është poeti anëtar i Kryesisë.
2 Në të folmen e hershme arbëreshe dhe gegërishte, fjala „ujdinë“ do të thotë d`akordim, ranë në ujdi, e bënë ujdinë, p.sh. kush po del i pari, kryesori, cili ka të drejtë… Burrat e ndajnë këtë pleqëri, prej paternitetit…
[the_ad id=”4118″]
Shkruan: Brahim Ibish AVDYLI
Recension)
-Lidhur me përmbledhjen “Eshtrat pezull” të poetit Mustafë Krasniqi.
Kur e mora këtë përmbledhje, pas sa e sa vitesh, që ta redaktoj, më doli një punë e madhe, edhe pse isha në kulmin e punëve të mia të esencës mbarëshqiptare. Kaloi një kohë e gjatë e redaktimit të kësaj përmbledhje të poetit Mustafë Krasniqi, sepse u desh të futesha nëpër këto poezi e të ndjeja gjithë këtë vrushkull të ndenjave e të synimeve artistike të poetit, sikurse të shkruaj recensionin në fjalë.
Nëpër këto poezi të librit poetik “Eshtrat pezull”, me gjithë rëniet e ngritjet, është e tërë përmbledhja poetike e veprimtarit, poetit, publicistit dhe kritikut nga mërgata e jonë e dhimbshme, e cila lidhet për bukuri me çështjen tonë të madhe: të atdheut shpirtëror pellazgo-iliro-shqiptar dhe bashkimin e patjetërsuar të tij.
E njoh mirë këtë burrë shqiptar, prej ditëve të para të veprimtarit të LPK-së, por edhe padyshim nga LKSHM-ja, të cilit i mbetem borgj. Sidomos i njoh veprat e tij, ndër të cilat është vepra e veçantë, “Vështrime kritike për krijimtarinë letrare në diasporë”, Prishtinë 2014, me recensentë Martin Çuni e Hasan Qyqalla, dy shokë të vjetër, e botuar nga Ministria e Diasporës së Republikës së Kosovës; “Lumëgjaku”, Prishtinë 2002, me redaktor Berat Luzhën e recensent Bedri Islamin, dy miq të kahershëm të mi, vepër e botuar nga ana e Shoqatës së të Burgosurve Politikë; dhe përbledhjet e tjera të tij, “Gjarpërinjt e zinj edhe atje…” dhe “Lojë thikash”, etj.
Poezia është art i fjalës. Dikujt nuk i kujtohet kjo çështje. Nëpër vargje ngrihesh ngadalë, por edhe bie shumë shpejtë. Për mangësitë e poezisë, kësaj radhe nuk do të flas. E shikoj vetëm anën tjetër të medaljes, anën pozitive të saj. Të ngritesh përmes poezisë është një detyrë e mirëfilltë apo një obligim jetësor. Çdo orvatje është provë e ngritjes. Poeti dhe veprimtari Mustafë Krasniqi e bën provën e parë të ngritjes së tij dhe kjo përmbledhje është ngritja e tij e lartë në qiellin e dhembjeve.
Libri i ka katër (4) cikle. Secila ndahet nga cikli paraprak nga një strofë simbolike. Katër ciklet e kësaj përmbledhje simbolizojnë 4 troje autoktone, jashtë Shqipërisë e Kosovës, të cila janë tashmë shtete. Pra, është Mali i Zi, Serbia, Maqedonia dhe Epiri Jugor i Pirro Burrit, që i thonë me të padrejtë vetëm Çamëria, e cila është nën Greqi.
Jo rastësisht e fillon ciklin e dytë të poezive i madhi i kohës sonë- Skenderbeu, në poezinë “Vorbull kohe”, ku poeti sikur klith se “koha migjeniane nuk e di kur vie”, por “gjaku i dejve po e qanë mjerimin” dhe shpirti i poetit trazohet rëndë. Skenderbeu e ka pasur si simbol në përkrenaren e tij shenjat e Pirro Burrit; ndërsa nga Maqedonia Ilire djalin e Olimpisë ilire, që në të vërtete quhej MERYAMUN (Mirë jam unë), por u bë më i famshem me emrin historik, Aleksandri i Madh (Si ëndërr u linda), d.m.th. Leka i Madh, apo LEKU, të cilin e ka futur si monedhë të veten Shqipëria.
Tri figura të larta të shqiptarisë, Pirro Burri, Aleksandri i Madh dhe Skenderbeu e lidhin këtë libër poezishë. Në poezinë “Vorbull kohe” poeti është kthyer në pozitën e tij kritike. Sikur është tronditur për fatin e kombit të vet. Shtrohet pyetja: kah po vete ky komb; kah është nisur; kah është kthyer shqiptaria që të shkojë?…
Në këtë përpjekje të madhe krijuese, poeti Mustafë Krasnqi i thërret në ndihmë prej krijimtarisë popullore shqiptare: zanat ilire, në rrobe kombëtare.
Në strofën që e hapë ciklin e parë është poezia e këtij cikli “Ju vrafshin Zanat”, që simbolizojnë prej atikitetit të lashtë esencën e tyre shqiptare, në të cilën thuhet:
“Nga djepi i Pirros-Burrë i Shqipes
erdhët si engjëj të buzëqeshur,
të pushoni pak u ulët në Iliridë
e Dardanisë së vjetër ia hodhët krahun!”
(Ju vrafshin Zanat)
Zanat janë të veshura me fustanellë të bardhë, që do të thotë se gjithmonë kanë qenë pellazgo-ilire-shqiptare dhe plagët i lidhin me lotë, që është një varg i fuqishëm i poetit. Ato nuk e kursyen as veten e tyre për të miren e kombit. “Vdekja e pa kohë” vie në profilin gazetaresk shqiptar të Shqipërisë.
“Dheu i im
peshë eshtrat i kam”–
thotë poeti Mustafë Krasniqi, në poezinë e parë që i kushtohet Isa Boletinit (Me eshtrat e mi), eshtrat e të cilit kanë mbetur pezull, sot e kësaj dite, duke pritur të kthehen në trojet e veta, në një pikë e trojeve autoktone shqiptare, të shpërndara nëpër 5 shtete të tjera, por që ëndërrojnë e përpëliten deri në gjenocide të papara, për bashkimin e tyre etnik. Ato troje nuk kanë ende gjasa të jenë “të bashkuara”, sepse të gjithë armiqtë shekullorë të shqiptarëve, rreth e rrotull trojeve tona, janë të bashkuar në një betim të fshehtë të tyre: për të ndarë e copëtuar më tutje këtë komb të vjetër të botës, kombin pellazgo-iliro-shqiptar.
“E kush po luan
me eshtrat e mi?!…”–
shfryen poeti, në fund të kësaj poezie. Isa Boletini është vrarë në Mal të Zi, nga armiqtë shekullorë të shqiptarëve. Të vrarët e tillë, si Isa Boletini, nuk kanë kurrë të ndalur; pardje, dje e sot; si p.sh. Jusuf Gërvalla, Kadri Zeka e Bardhosh Gërvalla, që vijnë në kundrim të qindra të vrarëve kështu, në altarin e lirisë. Pushka kërset prore ndër mileniume; e jona dhe e armiqve tanë. Por, ne, nuk u shuam tërësisht. Ne, jemi gjallë, shqipe tërësisht dhe shqiponja. Vdekja vjen deri në atë pikë sa të kërkohen të pagjeturit. Poezia, që titullohet “T`i kthehen pritjes”, ndër të tjera thotë:
“E liga të ka groposur
në një gropë të madhe
kockat thërrasin pandarë
nën hi prushi…”
Dhembje e thellë është kjo dhembje. Në qiellin tonë, vie nga një Yll që nuk shuhet.
Ai është një yll ndër mija yjet tona që ngritet në qiellin e pamjes. Është një Yll i shqipes, i shqiponjës sonë. Por, nuk e lënë të shihet, ata që sulen mbi ne, në të gjitha anët, me kësi lloj vdekjesh:
“Kohë e vjedhur e përdalë
tinëzisht më qëllove në zemër
e tri herë gjuajtjes i shpëtova”… –
i del nga vetja poetit, në poezinë e fundit të këtij cikli, “Të përgjërohem”, derisa ai i përgjërohet Shqipërisë, shenjtërimit të tij.
Cikli më i mirë i këtij libri dhe shkrimin e këtij recensioni është cikli i dytë, i cili filllon me këto vargje:
“Edhe po të ma vëni
thikën në fyt
nuk do të heq dorë
nga gjeografia ime!…”
(Gjeografia ime)
Gjeografia e atdheut shpirtëror është vija autoktone e shtrirjes së sotme aktuale e viseve shqipfolëse, sepse atdheu shpirtëror i të gjitha gjeneratave të mileniumeve ka qenë gati e tërë euro-azia, por nuk i njeh ende as e tërë bota, sepse janë të banuar prej mileniumeve me popuj të shprishur nga qenia e jonë e madhe dhe e okupuesve. Gjeografia e jonë është e pështjelluar. Prandaj, po i kthehemi shqipfolëve, që flasin ende shqip, pra gjuhën shqipe; që bëjnë kulturën kombëtare shqiptare; jetojnë brez pas brezi si shqiptarë të vërtetë, pa marrë parasysh se ata ndahen nga dialektet dhe nëndialektet apo quhen nga të tjerët si shqiptar, arbër, alban, arvanitas apo arnaut.
Brez pas brezi i lëmë eshtrat tona në altarin e lirisë. Duam të bashkojmë njëherë ata që flasin shqip, ani pse është gjuha e parë e botës, gjuha nënë indo-evropiane, por bota nuk e njeh dhe nuk do të njohë, sepse ne jemi kaq sa jemi, të mbetur nga gjenocidet, nga luftërat, nga betejat, nga tentativat e përhershme të armiqve tanë të mëdhenj, që bëjnë prova të na zhdukin tërësisht nga rruzulli tokësor.
Pra, duam bashkimin e etnisë me tokën, mallin e paktë, shtëpitë qindra herë të ri- ndërtuara; bashkimin e vërtetë të etnisë sonë, të lënë peng brez pas brezi në gjuhën tonë, gjakun e tokën amanet; për të ardhmen tonë më të mirë. Sa më i bashkuar të jemi, aq më të fortë do të jemi! Eshtrat e shumtë, të lënë në këtë altar, po e presin gjithmonë këtë kthim të madh. Eshtrat tanë kanë mbetur pezull. Edhe sot, ato janë pezull para këtij altari. Një bashkim qe miliona vite i parë është më afër të vërtetës. Ai pret që të përmbushet. Në poezinë “Eshtrat pezull”, Mustafë Krasniqi, thotë:
“Sytë e mbytur në gjak,
atdheun që t`a puthte
i vlonte peshë kraharori!”
Kush guxonte të mbytej në gjak e kush kishte përherë një intencë permanente të puthte tokën e shenjtë të atdheut, pos atyre që eshtrat e vetë, në gjenezë të krijuara e të rritura me shumë vuajtje të prindërve e të tyre, ndër rrahje, shkatërrim e luftë të armikut kombëtar, ti lë peng në altarin e lirisë. Ata që u bënë theror në këtë altar; ndër betejat më të vlershme; në një mbrojte të shenjtë të fëmijve, pleqëve, vëllezërve dhe motrave; në mbrojtje të truallit të gjyshërve, etj. janë të destinuar nga fqinjët tanë, rreth e rrotull atyre tokave, të cilat ende nuk janë shprishur; që ende nuk janë shpërfillur; që ende nuk janë harruar tërësisht nën gjuhët e huaja e artificiale.
Kjo është shenjë e gjallë e sakrificës me jetë, në shërbim të idealit:
“Në ëndrrat e pritjes
mëngjeset qullosen
me mall për atdheun
shpirti na rri peshë.
Zgjohuni bijtë e lokës
të pështjellur me flamur…”
(Etnia po na pret)
Pra, etnia po na pret jashtë kohës sonë, në mënyrë që të bashkohet vetvetiu toka dhe kombi, aq sa është e mundur që të bashkohet kjo tokë. Bashkimi jep fuqinë. Neve, na tretet fuqia e jonë, që ta mbrojmë çështjen ende të pazgjidhur kombëtare:
“Blozë e hollë
nëpër rrugë peshë janë
gjarpërinjtë e mendimit”.
(Fytas me kohën)
Kjo është përpëlitja e jone e madhe me kohën dhe mendimet që ajo i ushqen për ne, e që janë me vërtetë gjarpërinjt e mendimit. Poeti thërret engjujt e lirisë, sepse ata e fitojnë këmbëngulshëm gjithësinë, derisa në këtë hartë të madhe gjeografike, do të plasë një ditë topi i etnisë.
Dihet se në një “natë vrastare”, e zhbiron tërësisht poetin, derisa thotë:
“të skuqura thikat
si hartën pellazge
në mes të errësirës
idhnisht më qëllon…”
(Kur nata të vret)
Nëpër këtë kohë vendimtare; me hije apo fantazmë; nëpër bubullimat e pandalura për të fituar këtë liri të paktë, me gjakun e njerzve të rënë fli për këtë ditë, zgjohet edhe lugati i shekujve kundër teje:
“e gjaku im
pafaje i mërdhirë
në dimrin e madh
nën thundrat e hekurta
mbetet…”
(Kthena atje)
Sepse, po aty, në fund të poezisë shton:
“Një ditë
edhe skeleti
do të thahet
nga malli!”
Një artist vdiç; një Tiranas, Çam, Preshevar, Ulqinak, Shpupjan e Prishtinas poeti i përjeton ashtu siç i kanë mësuar armiqtë tanë kombëtar- të zgjasin “fjalët thika” në mes njëri-tjetrit; poeti Mustafë Krasniqi i këndon me mall të pashuar lulemotrës së tij- Toblicës, në vjershën e këtij cikli, “Lulemolla”:
“se unë jam
motra tjetër e jotja
që tmerrësisht të pret
te guri i oxhakut!” –
pra, mollës së kuqe, të kuq si gjaku, të cilën, “as gjeografia/nuk e përmend”, i cili, dihet se shënon vendin ku është kufiri i jonë etnik, nën Serbinë e sotme.
Na vie lutja në gjuhën shqipe dhe në djepin e vërtetë të lindjes së këtij poeti, “diku / në tokën ilire”, edhe pse serbët e nderojnë si “tokë të tyre”, e turqit dhe Erdogani si “tokë të tyre dhe të Sulltan Muratit”, që e ka vrarë Millosh Kopiliqi, nëpër fjalimet që i mbanë Erdogani në Kastriot, pa i vënë syrin asnjë gazetar shqiptar, sepse ajo nuk është tokë as e serbëve dhe as e turqëve, por pellazgo-iliro-shqiptare, prej fillimit të kësaj bote. Poeti thotë:
“Për ty
e kapërceva ëndrrën
me krah të bardhë
për në qiell…
u luta thjesht
pa frikë
e lajka
për ty-
gjuhë
e atdheut tim
e mbarova vargjet
lutjet e shekujve
dikur u ktheva
si engjull
në tokën pellazge”.
(Kapërcimi i ëndërres)
Poeti e di se edhe kjo është truall i atdheut shpirtëror të gjuhës shqipe, i cili është shumë më i madh se sa territori i Shqipërisë; i Kosovës dhe jashtë saj trojet e vjetra të Dardhanisë (Dardanisë, sepse jo-shqiptarëve nuk ua nxjerr gjuha “dh”-në shqipe!); Malit të Zi; Maqedonisë Ilire; Greqisë, si shtet, sepse e “shpallen” me dhunë, edhe pse 4 milion arvanitas i mbanë në vete, e që janë të origjinës sonë, por që e flasin gjuhën artificiale “greqisht”, përkundër gjuhës natyrore gjuhën e vjetër shqipe; por edhe Turqia me arnautet e saj, që janë edhe ata ilir, pellazgë dhe shqiptarë, por nuk e dinë gjuhen shqipe, sepse pushtetarët ua kanë ndaluar shkollat shqipe.
E kemi thënë edhe njëherë më parë se atdheu i ynë shpirtëror ka më shumë toka të vetat, territor i shtrirjes së arianëve ilir apo albanëve ilir, apo pellazgëve ilir, por një pjesë e madhe e tyre nuk e flet gjuhën shqipe dhe ka mësuar gjuhë të tjera.
Eshtrat mbesin pezull në kohë derisa të vie kjo ditë e madhe. Kjo është një vorbull e madhe e kohës për të cilën shpirti i poetit trazohet rëndë. Ajo, ndoshta do të vie…
Cikli i tretë niset prapë me vargjet e më poshtme:
“Mbi honet e djegura
në vrap fushe
me lot në gushë
u thave etjeve tona”.
(Malli i atdheut)
Kudo e ndjekin përherë miqtë shpirtëror nga dheu i tij që lidhen me gjitha trojet autoktone. Malli i vendlindjes; malli i babait; malli për nënën e tij; malli për motrat; malli për dalin dhe vajzën; nipat e mbesat; fëmijët që e thërrasin “xhaxhi poet”, etj. Malli i atdheut e ndjekë kudo. Çdo gjë përfundon në “shportën e zanave”, mbas një kali të badhë, duke “therur shpirtin/me tel çiftelie”, si në një agullim…
Edhe ciklin e fundit e hapë strofa simbolike, nga poezia “Modernizimi i fundit”:
“Sa vështirë të jesh burrë
sytë padashje
të vënë në kurth
në ndonjë qëndrim të veçantë
kokën ulur
duhet ta mbash”.
Është e pamundur të anashkalosh lirikën intime “Besniku i dashurisë”, në të cilën dashuria shkrihet tërësisht në vajzën shqiptaro-pellazge. “Lumëmalli” derdhet më tutje deri sa të zgjohet me “Shpirtrat e trazuara”. Lakmia shqiptaro-pellazge shkon përtej ëndërrave, për të mos qenë aq realisht. Unë po e marr këtë poezi, me titullin “Lakmia”, për të parë çka vjedhin nga kulturat e huaja dhe ate çka është më e ligë, gratë e vajzat tona. Poeti shfrynë ndër vargje:
“Mos lakmo
lakuriqësinë
as çarshaf të zi-
krenohu shqip
si një rreze dielli
bukuri e arbrit!”
Edhe “Drugëzat” poeti u drejtohet tradhëtarëve që e shkelën tokën e të parëve, të cilët si “hije i polli nata”. Disa poetë, që poeti Mustafë Krasniqi i identifikon si “poetë të gjithësisë”, atyre, me energjitë pozitive “vargjet u vijnë papritur”, “ku puthet/këmba me baltën”, sepse kështu ata i nxitë poezia, siç thotë poeti i ynë në poezinë “Përtej bukurisë”. Në poezinë “Tmerrimi i korbave”, e që janë armiqtë tanë, e thot ai si është lënë flamuri i ynë kombëtar.
Autori i fshikullon të gjitha manitë negative në këtë përmbledhje. Pra, vinë manitë më të liga të ashtuquajturve “shqiptarë”, p.sh. karrieristëve; ëngjëllushkat si lavire; tipat vandalë; drugëzat apo tradhëtarët, e deri te “O i ziu i fundit”, të cilët janë vetë shkaktarë të largimit të bijëve të vërtetë të shqipes, nga vendlindja, nga atdheu, nga kulla e gurit, etj. Shpirtërat e trazuara janë gjallë e luftojnë me tërë qenien e tyre për bashkimin etnik shqiptar. Ata i lanë vatrat e tyre “Në kujri zanash”, sepse nuk mund të njëjzoheshin me shpërfilljen e kombit shqiptar.
“Dikush
si dhelpër
fuqishëm i thyejnë copat e atdheut”
(Thyrja e vetme) –
thotë vetë poeti, mu siç i kanë mësuar armiqtë e përhershëm kombëtarë. Nuk ka gjuhë “kosovarishte” në Republikën e Kosovës, por gjuhë shqipe, deri në bashkimin e Shqipërisë! “Modernizimi i fundit” në këtë përmbledhje është modernizim i tepruar. Sepse është vështirë të jesh burrë, në këtë periudhë ndjenjash, kur njeriu duhet ta ulë kokën, për ta mbërrirë kafen “nga gjiri i bardhë”.
Këtu, përfundon përmbledhja e poezive. Unë, kam folur vetëm për gjërat pozitive, në raport të intencave të mia kombëtare. Mund të ketë ndonjë poezi që do të mund të kritikohet, por ia vlenë që ta lexoni tërësisht këtë libër dhe të dëshmoni edhe ju ato që ne i vumë re me këtë rast, si redaktor i librit…
Dhashtë Zoti i Madh e Mustafë Krasniqi na nxjerr kështu vepra të mira!
[the_ad id=”4118″]
RRËFIMI I PARË
Mos u merzitë,
mos u merzitë-
askush nuk dëshiron
t`i kuptojë të dhënat!
Ti, i thua
e ata, të tjerat i gjëjnë
për të mbluar faktet…
E të them edhe njëherë
që të mos merzitesh
me çfaqjen e fatkeqësisë
rreth teje-
qindra forma i gjejnë
për të mbuluar
të vërtetën!…
Paçin faqen e zezë,
do të përplasen
me të drejtën-
drejtësia,
e vërteta dhe faktet
janë dëshmi
për gjurmët e tua!
NJË RRËFIM TJETËR
Mos u mërzitë,
mos u mërzitë
se merzia
të dërgon në monotoni
e monotonia
është bjerrja e kohës
deri në infinitin
e fjalëve!…
Ato,
dalin dikund
pas kodrës së ditëve
kur ndoshta
ke kaluar
edhe përtej jetës,
e nuk ndjehet
askund gjallë
Ora e jote!…
PËRPLASJA E DHEMBJES
-H.M.
Shpirti i ri në trupin e vjetër
më qanë, rënkon e gjëmon
deri në fund të qenies sime.
Zogjëve të malit nuk mund t`u ngjaj
pamundësinë e kam të ngjashëm
të bëhesha dallgë me erën
e përtej bjeshkëve të dhembjes
të derdhja vrushkuj lotët e mallit
mbi trupin tënd!…
A është kjo zemra që lëgon
midis dy maleve të mëdha të kohës
andej vjen kjo furtunë
e hidhet nëpër rrugët e mundimit,
qyteti i shfrimit po i përjeton
suferinat e dhembjes
vetëm unë i sillem rrotull
nëpër dëborën e fluskat e ndjenjave!…
Athua, tensioni yt i lartë
të shkaktoi tragji-dramën nëpër rrugë
apo veturat që të pëplasën…
Çudi, nuk kam fjalë
as për fundin e dramës
derisa liqeni im përplaset brigjeve!…
Rapperswil,
10.02.2016.
ÇFARË VARGJESH DO TË SHKRUANTE
SHPËTIMTARI I YNË, PO TË ISHTE POET
1.
“Çfarë vargjesh do të shkruaja
sikur të kisha qenë poet-
vargjet e mia janë tretur zhgënjimesh
për kozmetikë fjalësh
nuk patën kohë,
ju mund ti quani lirisht antipoezi
apo blasfermi, heretizëm dhe antikrisht…
2.
Ato janë vargje të dhembjes së madhe
krihët e hapësirës
hapen e mbyllen me to,
të vërtetën e kam thënë troç
zbukurimet janë të huaja për vargjet
shkrihen në vetvete
plot pikëllim!…
3.
Ndoshta
i mblidhni buzët dhe nuk u pëlqejnë
të ndrydhur ndjeheni
me vargjet e mia,
nëpër errësirë
e hanë vetveten dhe rrëfyesin
mulli që sillet në të thatë pa blojë!…
4.
Mos e ktheni kokën anash
të pëshpërisni-
sytë i mbyllni para të vërtetës
athua, si është i gatuar njeriu
anët i ka pështjelluar për së mbrapshti
nuk e di çka shkruhet në librat e shenjtë
prej fillimit të Biblës
Kaini e vranë vëllanë, Habilin
shkakun e paskan futur të ligat e bukura
të krijuara nga dhimbja
duke shkulur brinjtë-
për shembull, thonë,
Eva është krijuar nga Adami
dhe mendjen e ka briskë të hollë
mund ta bindë njeriun ta hajë
mollen e sherrit
në pemën e jetës
e jeta ti ngjajë jetës sonë!…
5.
Zemra më pëlcet
kur u shoh të shtrirë,
kur u shoh të varfër, të mjerë e të përqarë
të futur mes dhembjesh
e të lidhur
në agoni,
a e dini se prore na shtërngon kjo përplasje
i riu të vjetrin; i varfëri të pasurin
nga e qenia ta shporë,
jeta përsëritet
prej gjenezës së njeriut
e pikës zero të krijimit!…
6.
Çudi,
i shoh genet tuaja
kudo e kanë paudhësinë,
vëllau vëllanë nuk e do
motra motrën nuk e sheh me sy
njeriu i fsheh ndjenjat përtej hijes
dhe fjala e tij shtron djallëzinë
në vend të së drejtës jetike,
e liria është fjalë e palirisë
pavarësia është vetë robëria
me petka të rrejshme të lirisë,
në vend të dritës është verbëria
në vend të natës është djalli vetë
që sakaton çdo gjë që mundet
në poret më të imta…
e qetësi, nuk ka!
7.
Këto duar të padukshme
të djajve të fshehur
na ndrydhin keqas përtej Akerontit,
e globi t`kurret e ngrehet në pafundësi
orën në zemër për ta ndalur
sikur vdes për asgjë
kur nuk e pret,
nuk e di nëse është jetë apo vdekje!…
8.
E shoh popullin tim
në pasqyren e viteve
që e shkelin pa mëshirë,
ata që e kanë pamjen e njeriut
mendjen e përdalë
e shpirtin sterrë…
nën vargonjtë e dhunës
e lidhin pa mëshirë…
djemtë ua vrasin,
vajzat ua dhunojnë
kur mendojnë se vdesin për lirinë
për dashuri
dhe ndërgjegjen ua vënë të fle
sa herë përpiqen
të trembur të hapin sytë!…
9.
Habitem
se si vdekja paqësore
na vret me shtat thika,
na quan barbarë,
njerëz të egër
njerëz të dalur nga konturat e botës
edhe pse të parët e rruzullit
pararendësit tanë kanë qenë,
për hirë të krijuesit
e mbajmë
plisin e bardhë,
yjet i duajmë me ëndërrat
e nuk mund t`i mbërrijmë…
atëherë
ngatërrohen dimensionet
nuk e dimë
ku është Siriusi…
10.
Kur flisnim për Zotin
nuk do të kishim
gënjeshtra fjalësh-
e vërteta rrjedhë nëpër teh gjuhe
djallëzia na ka përpirë
e shpërlarë
në tym të hollë shpërndarjesh,
pa dije jemi të futur nëpër kthesa
pa dije e çmontojnë veten
gjithçka që e bëjmë
është kundër vetvetes
historinë e mbajmë
ashtu si duan kundërshtarët
dhe veten e qujmë
lugat me bishta
por arban nuk jeni!…
11.
Nuk jemi të parët e botës
i shpikim
mendimet e qenies
për shembull
nuk nuk keni qenë ilir e pellazgë
grekët e afrikës
sikur janë para nesh,
jemi të krijuar vonë
dje ose pardje
e gjenezën tuaj ua lëmë armiqëve,
më afër Krijuesit është secili
të gjitha të vërtetat ma i grabisin nga duart
ne me vetëdëshirë
ua japim atyre…
prandaj,
nuk mund ta pranoj shkatërrimin tonë
mushkëritë e mia i gris
në klithje, pa pushim!
12.
Tradhëtinë nuk e kishim në gjak
as pabesinë-besën e kishim besë
para mikut e dhamë gjithmonë,
Zoti i shtëpisë ishte Zoti Besa
e tashmë është shpërfillur koha
kundër natyrës çdo gjë rrjedhë
sepse natyra nuk është praktikë e lulëzimit
artificialisht na krijohet
çdo gjë me epruveta
piktura e ardhmërisë
pasqyron me ngjyra të pakuptueshme
art quhet poteza e pakujdesisë
ditët na dhjedhin nëpër mote të liga
derisa ta kuptojmë
cili luan midis nesh
me dhembje po ua them
kurr nuk e keni kuptuar Atdheun
sikur vdisni përherë për lirinë!
13.
Edhe sikur t`ua zbrisja
Diellin në shuplakë
nuk do ta besonit se ju flas me të drejtë,
nëse duani të më quani të lajthitur
apo shumëçka tjetër
e nxirrni nga gjuha
magjistar, avanturier, shkatërrues…
asgjë më shumë nuk do të kishte peshë
se fjala ime e sinqertë,
bashkimi i jonë është për mirëqenjen,
lirinë e mirëfilltë
zërin e parë të së vërtetës,
a e kuptoni fjalën e parë paçe
të bisedojmë thjeshtë
si vëllezër
e të duhemi, të duhemi!”…
SINQERITETI TRËNDAFILOR
Tri herë të kërkova falje
me fajin tënd
Dielli u ndal e buzëqeshi
ironinë për të ndalur.
Njeri thjeshtëzimi
dukesha i ultë
më shumë ultësohesha-
Shkelzeni i lartë e uli kokën
bardhësinë e borës të mos e prishte,
e ti nuk e kuptoje
se thjeshtësia më ulte hijen
e heshtur prisja mbi male
të zbadhëte dashuria
në mëngjesin tjetër,
ftohtësia e natës i kishte strukur
ndjenjat fisnike të dashurisë
moti, nëpër sgafellat e maleve…
Të katërtën herë e zgjove mllefin
të më akuzoj
pa faj në ndjenja
derisa unë
trëndafillat e bukur të fushave
t`i dërgoja me mall…
Tani e ke rastin të ulësh sytë
e të shikosh rrjeshtat e përlotura
të shiut të shpërthyer të befasisë
anë e mbanë
qytetit të dhembjes,
lulet janë shembur për dhé
nuk mjafton të kërkosh falje
pak presin
të dridhura
me petalet përmbys
t`i prekë dora e jote
dhe kurr në jetë
të mos dyshosh
në sinqeritetin e tyre
trëndafillor!…
NESËR APO PASNESËR
Më pret kot
gjithnjë kot
së prapthi kot
me nesër apo pasnesër
me ditë apo me muaj
me të padukshmen rri e pret
me ënërrimet e netëve pa gjumë…
Kur dua të fle ti më zgjon
e më le me sytë kokërr
me sharje, nêmë, truarje
e goditje të pandalura mbi vetveten
e di se je dikund në mua
padëshirën time ke mbetur,
virgjëreshë s`ke qenë ti as tjetra
dy pika të armiqve kombëtar
të dyat i shërbeni shejtanit të verdhë…
Asnjëherë s`të kam dashur
më ke marrë me magji të zezë
e bën çka të duash me veten-
je shifër apo emër i fshehur në terr
ku në dreç të mallkuar më del
ndoshta afër meje apo kilometra largë
mua më udhëheqë nga mbrenda
kudo që të sillem nëpër botë
me vetminë përskaj meje
dukem i lirë të vërtitem
të kërkoj të dashurën përtej jetës
pa asnjë shpresë,
i vjershë nëpër shpirtin tënd
vuajtjet e mia
e u fundofsh në fund të ferrit
me të gjithë ata që të kanë ndihmuar
u djegshi më fort se Iblisi
deri në pafundësi,
më prit sa të duash
se do të vi nesër apo pasnesër
me vdekjen e trupit-
kur të kaloj në anën tjetër
do ta marrësh vesh
deri te i pari
të vërtetën tënde të hidhur!…
TË VRAFTË REJA
PËR SË KTHJELLTI
1.
Të vraftë Reja në grumbull të plehit
tek mendon si mund të ma bësh vorrin
e të më mbulosh për së gjalli
me plehrat e tua të pa fund!…
Të vraftë Reja për së kthjellti
në dërrasën tënde të larë të kresë,
të Lumit Zot, kur t`i plasë durimi
me të palarat tua të përditshme
do të të vrasë, përnjëherë, në breg të oborrit!…
Je sjellur sikur “zot” i vogël
mbi lëvozhgën e globit
gjoja ke urdhër prej Zotit në pikë të natës
kur të tjerët flejnë e ti mendon
nga thellësia e nëntokës
ku jeton Luciferri e Kau i Zi,
Zoti i Madh i Gjithëshirshëm
të shikon me habi jashtë universit tënd
e çuditet me fjalët e tua të përditshme
sikur ke lindur me urdhërin e veçantë
për të rregulluar botën
sipas rregullave tua
je “zot” i së keqes së madhe grumbull
i plehërave të kësaj bote mes për mes rrugës
të hedhura në mesnatë
aty ku s`e mendon njeriu,
sepse mund të dalin prej teje
për të pasur ditën e ardhëshme
me një argument më të madh fjalësh…
2.
Fol, fol, fol sa të duash
sikur kështu paska thënë me pahir “zoti”,
ke harruar se Zoti nuk urdhëron nëpër errësirë
qeni i sheh dhe leh kur të vizitojnë tetekët
leh me të lehurat alarmuese
njerëzit e dinë çka do të thotë ai
por ata e kanë harruar
ndoshta
në pikën e vrapit
nga të rrahurat pa pushim të mendjes së nxehtë,
nuk kanë kohë të shohin ty rrobet e rrejshme
je veshur me urdhërin e djallit të madh
të të sillen rreth teje
të vdekurit e mbetur në jetë
Baba Zot nuk i merr shpirtrat e ligj
me ndihmën e tyre
duket se të bëhet e pamudura!…
O i madhi Djall i lindur sikur njeri
të vraftë i Lumi Zot për së kthjellti
ata që i vretë Reja ditën për diell
e kuptojnë të padijshmit
se është pleh i plehërave të pafund
dhe duhet të dëlirët nga hapësira!…
NË PAKTHIM
1.
Më qanë zemra
me lotë të valë-
shoh vetëm fëmijë
të shtrirë përdhé
me doçka të njoma,
sikur presin lodra
e marrin vdekjen
me plagë e me gjak
për të kënaqur
syrin e qartur
të bishave njeri.
2.
Njeriu i vërtetë
ku është,
le t`ma ndalë zemrën
të mos i shoh
sytë e ngrirë
se plasa për fëmijët
bombë në horizont!
3.
I dua si diellin
pa kahje, pa anë,
pa vend të caktuar
edhe fëmijët e armiqve tanë,
kurrë mos u ngjajshin
baballarëve të ligj
kurrë mos ndjejshin
errën e kobshme të vdekjes
me hundën e harbuar
rritjen e ndalur
nëpër doçkat e pritjeve!
4.
Athua,
fundi i kohërave
është kjo përpëlitje
viteve të dhembjes,
me dogji dashuria
për kohën që rrjedhë
në pakthim!…
Calstorta Sud
Autobahn Venecia-Trieste,
25.07.2014.
VETMIA E DIMRIT
Qielli i vrugët resh mbi qepalla
shtrihem e ngrij me vetminë e bardhë
dëbora me grushta derdhet në hapësirë
astma mbi kraharorin tim e shfryen lodhjen
e zemra papritmas e çrregullon hapin,
janë moti të djeguara kujtimet
e rrugëve të ngarendjes mbeten gjolla terri-
është e vjedhur nëpër errësirën e bardhë të ëndërrave
hapësirave të padukshme rinia.
Qesh i lidhur pas një mendimi skofiar
të bukurën e të pandashmen për të marrë,
e kuptoj se nuk jam ai i dikurshëm
me të drejtën e fjalës
që fluturon nëpër male-
vetmia troket në dritaret e kohës
e dëbora e viteve heshturazi e mbyll çdo gjë,
me kot e shtrëngoj kaharorin të mbajë gjallë dritën
nga xhamat e zbardhura të vetëdijes
bardhësia mbyllet në errësirë…
Athua, a mos është kjo vetmia e dimrit
që uluron largë mundësisë së përceptimit
apo malet ulurojnë kaq tmerrshëm?!…
Në malet e Morinës
28.12.2014
Create a website and earn with Altervista - Disclaimer - Report Abuse - Privacy Policy - Customize advertising tracking